Exclusieve taak tijdens Hindi Ceremonie

Varanasi aan de Ganges is een van de oudste steden ter wereld. Het is de bedevaartsplaats voor de Hindoeïsten. Zoals Mekka dit is voor de Moslims. De stad telt 3 miljoen inwoners. Dagelijks bezoeken duizenden pelgrims deze plaats. De stad en het leven staat geheel in het teken van de religie.
De koe is “zijne heiligheid”. Als zij komt aanlopen dan stapt iedereen opzij uit respect. Zij moet gewoon haar weg kunnen volgen. Een koe ligt in een winkel, in een galerij op pleinen. Moet kunnen.
Samen met onze gids wandelden we door oud Varanasi om zo een indruk te krijgen van het dagelijkse leven. Ieder beeld dat mijn netvlies opvangt wil ik vast houden. M’n hoofd lijkt wel een spons. Graag wil ik alles opschrijven wat ik waarneem, maar dat is te veel! Alles is anders. Het is alsof ik naar een film kijk en geen onderdeel ben van hetgeen ik zie. Het is een echte cultuurshock. Magere mensen, vrouwen gehuld in mooie kleurige sari’s, mannen zittend voor hun handelswaar, smerige steegjes, een voorbij wandelende koe en pies en stront. Soms denk ik dat ik droom. Wrijf in m’n ogen en kijk nog eens. Op een centraal plein zit een vrouw gehurkt in rood met goud geborduurde kleding. Er stroomt een straaltje……onder haar rokken weg. Iedereen loopt gewoon door. Alleen wij, Jan en ik, kijken verbaasd. Overal om ons heen staan tempeltjes. De stad kent er 5000.
Waar mensen wonen overlijden ook mensen. Volgens de hindoes moet er binnen 24 uur afscheid worden genomen middels een crematie. De gids neemt ons mee naar de plek aan de Ganges waar de gehele dag 300 crematies plaats vinden in de open lucht. Dit is alleen betaalbaar, € 75,- voor de rijken. Het grootste gedeelte van dit bedrag in bestemd voor 100 kilo hout. Smetteloze mensen mogen gebruik maken van de rituelen. Mensen die bijvoorbeeld sterven t.g.v. een slangenbeet of ongehuwd zwanger zijn geweest krijgen een steen op hun rug gebonden en worden in het midden van de Ganges te water gelaten.
De onschendbare dode is gewikkeld in een doek. Ligt op een baar van bamboe. Op de doek liggen oranje bloemetjes. Oranje een veel gebruikte kleur in deze religie. De dode wordt eerst met baar en al in de Ganges gedoopt. Daarna vindt de crematie op een halve meter afstand van de Ganges plaats. De volgende dag scheiden speciale mensen de as van de overledene, de as van het hout en het zilver en goud van de sieraden. De as van de dode wordt daarna in de rivier verstrooid.
Voor de familie is dit geen tragisch ritueel. Het geloof sterkt het hen met het idee dat er een betere plaats is voor de dode.
Ik heb veel respect voor deze mensen. Maar ik kan m’n ogen bijna niet geloven. Ook als ik denk dat de volgende ochtend mensen een bad nemen in deze rivier.
We lopen de rivier af en bereiken het centrale plein van de stad. Links en rechts zie ik mannen met lange grijze baarden in goud gele en oranje kleding lopen. Heilige mannen volgens onze gids. Ik durf er nog geen foto’s van te nemen. Vrouwen met stippen op het voorhoofd, ook deze laat ik nog maar lopen.
Om 18.15 uur, na zonsondergang begint een dagelijkse ceremonie met 6 priesters aan de oever van de Ganges. Onze gids plaatst ons op een betonnen strategische plek; vooraan tegenover een podium met een altaartje, pauwenveer, koeienstaart, bloemblaadjes etc. In fleece vest en regenjack trotseren we de koele avondlucht.
Terwijl we wachten en of afvragen wat er gebeurt zingt iemand mantra’s. Een orgeltje en zijn stem galmen over het inmiddels vol gelopen plein. Met hoofdzakelijk pelgrims, de eigen religieuze bevolking en wat toeristen. Vlak voor de start van de ceremonie krijg ik een touw in m’n handen gedrukt. Als ik het touw volg zie ik aan het einde boven het podium van de priester 2 bellen hangen. Oei, wat moet ik doen? Luiden, wanneer? Later bleek dat gedurende een uur tijdens de ceremonie continu de bellen geluid moesten worden. Jan en ik hebben om beurten de bel geluid totdat we er lamme armen van kregen. We weten nu echt waar de klepel hangt!.
Tijdens het uur zongen de priesters hun mantra’s, maakten dansenden bewegingen, gebruikten pauwenveren, koeienstaart, petroleumlampen en andere attributen om hun respect voor tal van zaken uit te drukken. Overal zaten mensen op de grond. Er tussendoor liepen koeien.
Na afloop maakten de mensen zich klaar voor het ritueel van de volgende ochtend: de gang in de Ganges.
Om 6 uur reden we met nuchtere maag naar de heilige rivier. Mannen, vrouwen liepen in een stoet. Soms begeleid met belletjes en gezang. We schoten langs kraampjes met religieuze souvenirtjes. Onze bootsman stond al klaar. Met z’n drieën, Jan, gids en ik, lieten we ons roeien over de Ganges. Mensen betraden de rivier om een religieus bad te nemen. Terwijl 100 m. verder op de doden in het hetzelfde water worden gedoopt en de as wordt verstrooid. De rivier waar het riool op uit komt. De rivier waarin ook de inwoners hun behoefte in doen. De rivier waarin gewassen wordt. Het is niet te geloven. Oude vrouwen ontbloten hun bovenlichaam en dompelen zich onder. Enkele mannen smeren zich met mosterdolie in. Dan blijkt het water minder koud te zijn. Mensen in kleurige lange kleding lopen het water in. Mannen in oranje onderbroek dompelen zich onder. Soms met bloemenslingers om de hals. Soms met een gouden kruikje in de hand. Rivier water loopt erin en vervolgens overgiet men het hoofd. Ik kwam ogen te kort. Geboeid bekeek ik het tafereel met de camera om de hals. Hindoeïsme: een geloof waar ik met m’n ratio niet bij kan komen.