Apenluier
Door: Yvonne
Blijf op de hoogte en volg Yvonne
20 Maart 2024 | Maleisië, Langkawi Islands
De titel doet vermoeden dat het om een hazenslaapje gaat. Alhoewel het tempo hier aangenaam laag ligt en de dagelijkse siësta’s verleidelijk knipogen heeft het niets met luieren te maken.
Het is zeven uur en de zon is ondergedoken. Boven de zee steken de schimmige bergen tegen de opkomende schemering af. We passen ons aan bij het ritme van de cultuur waar we ons in begeven. Dus er mag nu weer gegeten worden. Aangezien ons verblijf aan een afgelegen baai en aan een doodlopende weg ver buiten het dorpje ligt zoeken we onze grijze huurauto op. Jan voert ons over de asfaltweg door het groene regenwoud, met hier en daar uitbundig groeiende mangroven. Plots minderen we vaart. Want daar zit een klein harig beest langs de kant van de weg. Een aapje! Even goed kijken. Mijn raam van het portier draai ik open. En daar komt de hele familie aan. De oudere beesten dragen met zorg de baby’s tussen hun poten. Uit voorzorg draai ik maar snel het raampje weer dicht. Want ja, voor je het weet zit er één achter het stuur. Tien minuten later vinden we ons geplande eethuisje. Een open ruimte zonder muren en deels een golfplaten dak met plastic stoeltjes en tafeltjes. Rondom ons zitten locals te eten. Dan moet het wel goed zijn. We zitten op drie meter afstand van de weg en zien het plaatselijke verkeer voorbij zoeven. Hele families, vader, moeder en twee peuters, zitten samen op een brommertje. De schemering glijdt over in een lichte donkere avond. Links van mij zie ik kippen rondlopen. Gelukkig achter gaas. Wellicht ligt er binnenkort één op het bord. Terwijl we een eenvoudige maaltijd met rijst, noedels en garnalen hebben besteld neem ik de omgeving in me op. Voor me zit een aardig gezette man. Als een ervaren eter brengt hij met z’n handen de rijst met soepgroente naar z’n mond. Onder hem bedelen een stel pluizige katjes. Naast mij hoor ik gekrijs. Maar ik zie nergens een krolse kater. En dan geloof ik mijn eigen ogen niet. Ik zie een man, zittend op een rode motor, op twee meter afstand, rechts van mij. In zijn armen kruipt een krijsende aap aan een riempje. Met een ……luier aan. Ik kijk nog beter. In de luier zit een gat. Daar steekt de staart door. Het lijkt op een echte confectie pamper. Ik sjor aan Jan z’n arm. “Moet je kijken!” Ik denk terug aan de apen die we zojuist in het wild hebben zien lopen. En dit aapje wordt gepamperd. Is dit normaal hier of is het een uitzondering? Maar wat zouden de Aziaten bij ons zeggen? Een hond met een regen- of een bontjasje aan. Is dat normaal?
-
20 Maart 2024 - 10:16
Hans :
Ondergedompeld in de plaatselijke cultuur. Mooi beschreven, ver weg van toeristische attracties en waarschijnlijk andere wereldreizigers.
-
20 Maart 2024 - 11:20
Rita Spoler:
Mooi geschreven, ik blijf jullie volgen. Wij zitten nu ook in een oud Portugees dorpje , niet zo afgelegen dan waar jullie nu zijn.
Geniet er lekker van. Hoe smaakt de wijn daar?
groetjes, Jan en Rita
-
20 Maart 2024 - 15:12
Yvonne Jan:
Tja de wijn…mijn laatste glaasje wijn was vorige week in het KLM-vliegtuig[e-1f62d]
Het is hier erg warm (35 graden) en je hebt dus veel vocht (drank!) nodig. Dit met wijn oplossen is niet erg gezond. Een enkele (!) lekkere Mojito bij het zwembad is ook niet te versmaden.
Hoop dat bij jullie de Portugese wijn lekker smaakt!...al port geproefd?
Groetjes, Jan
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
