Het regenwoud

Het regenwoud.

Terwijl de afritsbroek, blouses, poncho’s en petten aan een haakje in ons kamertje te drogen hangen lig ik met de pc op bed. Vanmiddag hebben we het geweten hoor. Waar de naam van dit gebied vandaan komt. Het was een heuse tropische regenbui, zonder wind en kou, die enkele uren aanhield. Nu is dat niet zo erg als je ’s middags op bed ligt bij te komen van de boottocht van ‘s morgens zes uur. En de jungle wandeltocht van drie later, de hoge luchtvochtigheid en de hitte. Ik lig te luisteren naar het heftige gekletter op het golfplaten dak. Gelukkig staat ons cognac bruine houten huisje op hoge houten palen. Net zoals de woningen van de inwoners in dit gebied. De eenvoudige accommodatie heeft alle verblijven middels vlonders met elkaar verbonden. Dit stelt mij enigszins gerust. Omdat hier kleine en grote ‘monsters’ rond kunnen kruipen. Bij aankomst kwamen we apen tegen die hun tanden lieten zien. Olifantensporen liggen nog vers in de modder. Allerlei soorten reptielen en amfibieën hebben hier hun natuurlijke habitat. Tussen al dat bijzondere groen. Vlinders fladderen tussen de meest complex samengestelde bloemen. Lijkend op grote passiebloemen. Het is een lust voor het oog en het oor. Al die supergrote kamerplanten, talrijke palmen en onbekende bomen. Bladeren gekarteld, in plissé, organisch asymmetrisch gevormd, gestippeld, gestreept. En dan de symfonie van krekels, de roep van vogels en het gekrijs van apen. Eindeloos en gedachteloos genieten van al dit moois wat de natuur te bieden heeft. Dat moéten we beschermen. We zitten dan ook in een nationaal park. Genoemd naar de rivier die er door heen loopt: Kinabatangan.

Vanmiddag, om klokslag vier uur, vertrok de open boot weer. Om dieren te spotten. Weldra voeren we weg en de regen kwam weer in heftigheid terug. Met zes mensen, een gids en een stuurman varen we, in de hoop dat we tussen de regendruppels door dit keer olifanten te zien krijgen, weg. De metalen grijze boot remt af. Enkele meters voor ons drijft een boom in de brede rivier. Maar nee, het is een enorme krokodil. Hij spert z’n bek open. Z’n enorme staart zwiept heen en weer. Langzaam glijdt hij door het water richting.., ja de boot. Gisteren vertelde de gids dat alle kracht in de staart van dit beest zit. Hij gebruikt dat om aan te vallen. En zelfs om een eind omhoog te springen. Toen en nu vind ik de afstand van vijf meter tussen dat beest en mij wel genoeg. Het beest kijkt verlekkerd naar ons. En dan… kennelijk heeft hij er gelukkig genoeg van. Hij is toch wel mooi met z’n schubben, zijn kartels op zijn staart in zijn imposante lengte van wel vier meter. Hij wordt meermaals op de gevoelige plaat vastgelegd. En dan duikt hij onder. De ‘show’ is over. Met een enorme vaart schieten we stroomafwaarts de rivier af. Totdat we een smalle vertakking in varen. De begroeiing van metershoge bomen, palmbomen, lianen, mangroven en gatenplanten omzomen de smalle doorvaart. Je ruikt het vocht, een nat bos. Het gekrijs van apen wordt aan het einde van de middag luider. En dan gaat de motor uit. Een eind van ons verwijderd heel hoog in de bomen zitten Orangutans. Hun omtrek is waar te nemen. Ik tuur en zie tal van schimmen tussen het gebladerte. Met het blote oog zijn ze nog net in de opkomende schemering te zien. Helaas haalt mijn telelens ze niet dichterbij. De Orangutans worden, hier enkele uren vandaan, in een reservaat opgevangen, gecoacht, gerevalideerd. Daarna worden ze in beschermde natuurparken uitgezet. Het blijkt dat deze apensoort niet kan zwemmen. Om ze te helpen met het zich verplaatsen van het ene gebied naar het andere zijn er over de rivieren touwen gespannen. Zo wordt hun territorium vergroot. Na dit schouwspel keren we terug naar de lodge. Helaas, de boot kan niet draaien in het smalle stroompje. De kracht van het water drijft ons steeds verder de jungle in. Wat de schipper ook probeert we raken steeds vast tussen de planten, afstervende bomen en de modderige oever. Niemand durft uit te stappen, in dit gebied van krokodillen, alligators, slangen en ander gespuis, om de boot te draaien. Inmiddels zijn we wel zo’n kleine kilometer van de hoofdrivier afgedreven. Achterwaarts terug is onbegonnen werk. Terwijl we enerzijds genieten van dit stuk onbedorven natuur, voelen we de zorg van de gids en de stuurman opkomen. Voortdurend bukken we ons om niet verstrikt te raken in lianen en andere hangende plantenwortels. Om nog maar niet te spreken van grote harige spinnen, die op de uitstekende dode takken die het stroompje overspannen, zitten. Eindelijk dieper landinwaarts treft de schipper een verbreding. Na wat zigzaggend heen en weer manoeuvreren komt de boot in de gewenste positie. Met een sterke motor varen we tegen de stroom in. Hè, hè, daar is de brede vertrouwde rivier weer. De Orangutans hebben zich wel heel strategisch verstopt. En die positie hoog in de bomen zorgt misschien wel voor aangenaam vermaak. Wie kijkt nou naar wie?