Ver weg en toch dichtbij

Ver weg en toch dichtbij

Wat heeft de digitale wereld ons veel gebracht. Ja, hoor ik iedereen denken: als je het maar verantwoord gebruikt.

Het is hartstikke leuk om ervaringen en hetgeen waar je je over verbaast te delen. Het doet mij denken aan het tv programma uit mijn jeugd: de verrekijker. Samen op de grond zittend kijken naar de tv. Naar 'vreemde mensen' met andere gebruiken.

Dat maakt het reizenvoor ons zo interessant. Vooral ook als je in contact komt met mensen uit andere culturen . Telkens constateren we dat er een wederzijdse nieuwsgierigheid is. En dat is wat je met elkaar in contact brengt. Of het nu in de lift is of op een marktje. Je bent wel gemeend geïnteresseerd in elkaar.

Om weer dicht bij huis te blijven. Het is leuk en gezellig om jullie reacties op dit blog, in emails en apps te lezen. Even een reactie op jullie reacties.

De durian, een grote, meloen formaat, bruine vrucht is in veel accommodaties, auto’s en bussen een verboden vrucht. Vanwege de geur, het stinkt. Weliswaar wordt hij soms buiten de deur gepresenteerd. De smaak was wel aardig. Maar aangezien de smaak voor het grootste deel door de geur wordt bepaald weet ik niet wat ik werkelijk proefde. De geur overheerst de smaak.

Ja, we moeten ons gelukkig moeten prijzen om in een welvarend land als Nederland te mogen wonen. Het weer, de heldere lucht met zonneschijn, is hier prettig. Het vertoeven ook. Maar het verschil tussen comfortabel leven ( rijk) of niet (arm), is hier groter dan in Nederland. Alleen al als je de houten kleine paalwoningen in het plattelandsgebied vergelijkt met onze huizen in de provincie. Maar ook onze voorzieningen zijn goed geregeld. We vertrokken uit Bilit in het regenwoud. Vanuit de open motorboot zagen we in de verte een houten huis in de fik staan. Het bleek van vrienden, van de chauffeur van ons busje, te zijn. We waren een half uur onderweg, in de bus, toen de brandweer voorbij reed. Om de as bijeen te vegen?

Op het vliegveld konden we abalone, een zeedier, kopen. Helaas was de restrictie van Firefly: geen diepgevroren vis meenemen in het vliegtuig. Het blijft spannend om onbekend voedsel te proeven. Al zitten daar wel grenzen aan. Varkensmaag laten we graag liggen voor een andere liefhebber.

De yoga en tai chi lessen waren inderdaad heel relaxend. Het was vooral een goede therapie om de angsten voor ‘enge’ beesten de baas te kunnen. Buiten met de zee op de achtergrond zonder new-age muziek en klankschalen.

Jan kijkt vaak verlekkerd naar het barbecueën op straat. Hij krijgt dan heimwee naar z’n ‘rode ei’. En natuurlijk om bij de Hanos binnen te wippen om dat ene malse stukje vlees te halen.

In dit land overheerst de cultuur van de islam. Terwijl ik dit schrijf hoor ik buiten weer de imam het gebed uitspreken. Het is 21 uur en donker. In de meeste onderkomens en eethuisjes wordt geen alcohol geschonken. Zo ook in dit dorpje. Maar nu, na drie weken, staat er op ons balkon de eerste lege fles wijn, die we in een Chinese winkel, hebben bemachtigd. Stiekem mee naar binnen gesmokkeld. En… daar hebben we van genoten tijdens onze eerste echte vrijmibo.

Hieronder staan foto’s van de afgelopen tijd.