Bijzondere ontmoetingen

Bijzondere ontmoetingen

Het is vrijdagochtend. Gisteren zijn we vertrokken vanuitSandakan, op Borneo, naar Kuala Lumpur. Een vlucht van drie uur uitgevoerd door Malysian Airlines. Voor het grootste gedeelte gaat dit over zee. Natuurlijk hoort daar een hapje en een drankje bij. We kennen het handje pinda’s, verpakt in een mini plastic zakje, dat wordt aangeboden. Maar nu ontvingen we twee zakjes. Verrassing! In het tweede zakje zat 1 dadel. Belangrijk voedsel tijdens de Ramadan. Na de landing hebben we de huurauto opgehaald. Net voordat het donker werd draaide Jan de auto de parkeerplaats van het hotel op.

Enfin, nu hebben we het ontbijt op. Naast het hotel, dat in een opvallende schelpvormige architectuur is gebouwd, staat een grote moskee met bijzonder gekleurde koepels en torens. Aangezien we genoeg tijd hebben om naar de volgende bestemming te rijden stel ik Jan voor om eerst het gebedshuis te bekijken. Jan heeft voor deze gelegenheid z’n lange broek aangetrokken en ik heb mijn lichaamsbedekkende kleding in mijn tas gestopt. We lopen buiten en nemen het verkorte pad over het gras. De zon schijnt al fel op ons hoofd zo om negen uur. Bij de poort houdt een vriendelijke oude man ons staande. We vragen of we binnen mogen kijken. Ja, maar dan wel gekleed. Ik sla mijn lange paarse zijden rok om. Die heb ik speciaal voor dit soort gelegenheden gemaakt. En sla mijn zwarte chiffon sjaal om mijn hoofd. Ik krijg de complimenten en we lopen door. Bij de trappen van de ingang van het complex worden we wederom staande gehouden. Mijn armen zijn nog te weinig bedekt. Jan mag wel in z’n blouse met korte mouwen naar binnen. Geen probleem, ik vis mijn witte blouse met lange mouwen uit mijn tas. De oude krom staande man lacht mij vriendelijk goedkeurend toe. Nu nog even de schoenen uit. Gelukkig zijn we hier voor het vrijdaggebed en lopen geïnteresseerd het complex binnen. In de grote zaal waar duizenden mannen straks samen met de imam hun gebeden uitspreken staan we stil. Ik bewonder de lichtval, die door de gekleurde glazen vensters van de enorme hoge koepel, op het enorme tapijt valt. Wederom een oudere man met twee simpele ouderwetse brede bezems in z’n armen komt naar ons toe. Al snel raken we met hem aan de praat. De man is zo trots op het tien jaar oude gebouw. Je ziet dat het geen toeristische attractie is. Je merkt het ook aan de mannen die rondlopen en op de grond liggen. Wachtend tot 12 uur, het ‘moment suprême’. De man zet z’n bezems opzij en vraagt of hij ons rond mag leiden. Natuurlijk, wat een eer. Na verloop van tijd zie ik daar zes vrouwen, buiten het domein van de man, op het binnenplein zingen en sierlijk bewegen. “Wat doen zij”, vraag ik. De man in de djellaba legt uit dat er vandaag een bruiloft is en dat ze oefenen. De bruid, gekleed in het wit, is erbij. Jan vraagt nog waar de bruidegom is. Nou, die loopt ook ergens rond. De man steekt met ons het plein over en we komen bij de vrouwen. Zij dragen feestelijke kleding vol borduursels en glittersteentjes. Ik kijk geïnteresseerd naar hun kleding. Zou ik een foto mogen maken, vraag ik mij af. Dan zie ik twee mannen, ook traditioneel en feestelijk gekleed, foto’s van de dames maken. Eén van de dames, in een rode lange jurk met tuniek, stapt op mij af. Of ik ook asjeblieft met hen op de foto wil. Natuurlijk wil ik dat wel. Maar eerst het bruidje feliciteren. Ik schud haar de hand. En dan schieten ze allemaal hartelijk in de lach. Welnee er is geen bruid. “Wat zijn jullie dan aan het doen?” “We oefenen voor het Suikerfeest. We zingen en dansen dan.” Ach, en dan is het hartelijk lachen. In allerlei combinaties maken we foto’s van elkaar. Zelfs met mannen er tussen. En dat hier in de moskee. We lopen verder. De man met de bezems weet van geen ophouden. Maar onze klok loopt door. We hebben nog een reis voor de boeg. Jan steekt de man de hand toe en bedankt hem. Ik ook. En dan ga ik de mist in. De man trekt gauw zijn hand terug. “O sorry”, zeg ik gauw. Ik schaam me een beetje. Dat had ik moeten weten. Aanpassen aan de islamitische cultuur hier! Niet alleen in kleding maar ook de gebruiken respecteren. Een vrouw geeft een man geen hand en kijkt hem niet in de ogen. Ik stap gauw in de rol die mij toebehoort en slof trouw achter Jan aan de poort uit.