De rafflesia

De rafflesia

Het was een lange rit naar het Royal Belum Rainforest Park. Een tweebaansweg van enkele honderden kilometers met veel vakantieverkeer. We maken kennis met de beperkte infrastructuur. Er lopen weinig wegen van de west naar oost kust in het noorden van Maleisië. Grotendeels loopt de weg door de jungle. Dat is ook de reden waarom we voor dit gebied hebben gekozen. Het huisje waar we vertoeven ligt aan de rand van een enorm stuwmeer met meerdere uitlopers. Het heeft de grootte van tweemaal de staat Singapore. In de jaren zeventig van de vorige eeuw is dit gebied onder water gezet. Allerlei kleine nederzettingen, kampongs, zijn onder water komen te staan. Hier en daar zie je nog dode boomtoppen in het meer. Er wonen in het oerwoud, in primitieve hutten van palmbladeren, nog verschillende ‘stammen’. Zij worden door de inwoners zelf Aboriginals genoemd. Zij verplaatsen zich met bootjes. Er lopen geen wegen. Velen leven van de visvangst maar vooral van de bosbouw. De dure houtsoort merbau komt hier vandaan. Om dit gebied te verkennen hebben we vooraf bij de accommodatie gemeld dat we een hike willen maken. Daarvoor moet een permit aangevraagd worden. Helaas heeft een medewerker dat nagelaten. Dus op zoek naar een alternatief. En dat is er. Een combinatie van een boottocht, met een speedachtige vaartuig, en hikes. Met een aardige vaart schieten we een half uur door het water langs de ongerepte natuur. Het is overal groen en staat vele meters hoog. Langzaam drijft de boot naar de modderige oever met zoevende insecten. Langzaam stap ik over een wankelende plank op de zanderige kant. Ik stop mijn broekspijpen in mijn sokken. Om te voorkomen dat er ongenode gasten mijn benen willen bewonderen. Na drie stappen gaat een pad steil omhoog. De gids baant zich over boomwortels, grote zwerfstenen en bruin afgevallen blad behendig een weg naar boven. Ik probeer hem bij te houden over het één voet brede paadje. Maar omdat het zo oneffen is probeer ik telkens weer opnieuw mijn balans te vinden. Ik stap over grote uitgedroogde olifanten drollen heen. Gelukkig hoef ik ne nu geen zorgen te maken dat ze plotseling achter een boom vandaan komen. De handgrootte gele en blauwe vlinders fladderen om mij heen. Er rustig naar kijken lukt niet. Zodra je je blik naar de grond richt struikel je. We gaan steeds hoger en het pad wordt moeizamer om te volgen. En dan stopt de gids en staat met z’n handen in de zij. “Kijk daar!” Wat dan, waar? Puffend en bezweet, zoek ik met mijn ogen de omgeving af. En dan ontdek ik het natuur fenomeen. De rafflesia! Het is nog een oranje rode bol met zwarte pikkels. Vermoedelijk duurt het nog drie weken voordat hij open gaat. Het is de grootste vleesetende bloem. Deze versie in Maleisië blijft iets kleiner dan die in Indonesië groeien. “Vooral niet aanraken, want dan sterft hij af.” Het is een beschermde plantensoort. Het moet geheim blijven voor de apen en olifanten die hier rond lopen. We zijn muisstil, behalve de vogels. De rafflesia lokt met z’n geur insecten. En dat is z’n voedsel. Het is maar waar je van houdt.