Reisje door de Andes en ontplofte taart.

Gelukkig ben ik weer in het land der levenden. Vol energie hing ik gisteren, voor enkele uurtjes, een piepklein slingertje op. Jan was immers jarig. Het voelde alsof ik de hele lodge had versierd.
'S Middags reden we in een uur of 6 van Chivay naar Puno door de Andes. Een hoogte variërend tussen 3400-4500 m. Afgeronde lage bergen met kleine rotsformaties. Geplaagd door erosie. Geen bomen maar lage vegetatie, dor. Toch grazen er lama’s, vucano’s, alpaca’s en zelfs enkele koeien. Tot onze verbazing troffen we flamingo’s in lagunes aan. Daar waar wij stonden te bibberen van de kou en te snakken naar zuurstof stonden deze vogels met hun roze poten in het ijskoude water.
De weg slingerde door kleine nederzettingen. Vrouwen zaten in de bekende traditionele dracht, vel gekleurde van alpacawol geweven rokken en doeken met bolhoedjes op, langs de weg. O, wat zou ik graag uitstappen om een praatje te maken en even de stoffen van dichtbij te bekijken. Maar de bus stopte niet en mijn Spaans stopt bij aqua. Ook erg belangrijk als je dagelijks minimaal 3 liter tot je moet nemen.
Vandaag Puno doorkruist over veelal ongeasfalteerde weggetjes. Het doet ons denken aan Egypte. Doch de Peruaan is veel rustiger, ingetogen, beslist niet met een Zuid-Amerikaans temperament. Overigens op deze hoogte, 3800m, kun je niet multi-tasken en in een hoog tempo kerken bekijken. Even wennen dus. Wel in rust een overdekte markthal bekeken. Nog nooit zo’n diversiteit aan aardappels gezien. Rust totdat iedereen opschrok van een mitrailleursalvo. Angst! Toen we afdaalden van de stoffen afdeling en weer tussen de aardappels stonden, bleek een taart ontploft te zijn. Geintje: Happy birthday.