De geur van een stofzuigerzak

Het stoffige dorpje Uyuni ligt midden in Bolivia. Uitgangspunt voor een 3 daagse trektocht met een landrover over de zoutmeren en door nationale parken grenzend aan Chili en Argentinië.
Nu had ik gelezen en gehoord dat het hier en in het binnenland erg koud kan zijn, wel -20C. Een gewaarschuwd mens telt voor twee. Dus voor Jan snel nog een muts en handschoenen ingeslagen. Enigszins verbouwereerd keek hij mij aan zittend op een zonnig terrasje en genietend van de 2 literfles water en met zonnecrème op de neus. “ Je denkt toch niet dat het hier koud wordt?”
Die ochtend kleed ik mij aan. De halve reisgaderobe trek ik over elkaar aan. Jan staart en vraagt: ”ga je schaatsen?”
Even later neemt Carlos, chauffeur, kok, monteur en Spaanstalige gids ons, inclusief 2 Nieuw-Zeelanders, een Zwitser en een Duitse mee om de komende dagen van het Boliviaanse natuurschoon te genieten.
Wat schetst onze verbazing? Het eerste rustpunt was een locomotieven kerkhof. Hoe zijn deze stukken oud roest in the middle of nowhere terecht gekomen.
Even later de verhoogde spoorlijn naar Chili doch zonder een overgang. Uitstappen!?? De jeep croste omhoog de spoorlijn over en bracht ons verder naar de zoutmeren. Een lang verwachte wens ging in vervulling. Daar waar iedereen zo lyrisch over is. Pittig trok Carlos op in de grote pot zout. Nog nooit heb ik op zo’n groot wit vlak gestaan. Tot aan de horizon in iedere windrichting lag zout op de bodem. Uren rijden totdat de wens om zoutloos te zijn op dook. En ziedaar een eiland. De landrover legde aan. Overal cacteeën. Inmiddels was de temperatuur aardig opgelopen naar 30C. Daar zat ik dan met een maillot onder m’n broek, 2 truien en een blouse aan en mutsen en handschoenen in de rugzak. Jan keek me lachend aan.
Carlos deed z’n best om gedurende de trip in het Spaans de geologische wonderen uit te leggen. Helaas sprak niemand van ons Spaans. De clou ontging ons. Wellicht biedt internet ons antwoord op allerlei vragen.
Laverend door het landschap van versteende zeeplanten, rode en groene lagunes, vulkanen, gekleurde bergen bewonderden we duizenden flamingo’s op hoogten van 4 tot 5000 m. Uren rijden zonder dat het landschap bedorven is door mensen handen. Bescherm ook dit stuk natuur in een derde wereld land voor de mensheid. Gedurende de reis denk ik regelmatig aan de missie van Al Gore: laten we zuinig zijn op deze aarde, nu het nog kan.
De beelden staan op m’n netvlies gebrand. Bergen zonder begroeiing. In tinten van zacht roze tot purper, van offwhite tot chocolade bruin met een vleugje lindegroen. Alleen de organische vormen tellen. Een beeld waar je stil van wordt.
Overnachten in een lemen hut in een zandbak op een stenen bed. Geen douche en elektriciteit voor 2 uurtjes.
De avondmaaltijd op z’n Boliviaans. Eenpans gerecht; lauwe patat met rijst, gekookt ei en kleine stukjes lama erdoor. Inmiddels zijn we in deze 2 ½ week al heel wat kilo’s afgevallen.
De volgende ochtend vroeg uit de veren. Ontbijten met een soort eierkoek. Met als beleg vloeibare toffee.
Hobbelend zetten we onze reis voort. Door het zand, over grote stenen volgen we de karresporen.
En dan plotseling Holiday on ice. De flamingo op ijs. Balancerend op 1 poot dansen ze in grote getale over het ijs. Koud is het om 6 uur ’s morgens op 5000m hoogte. De wollen muts is tevoorschijn gekomen.
In de verte zien we rookpluimen. Winnetoe? Nee, de natuur heeft hier haar uitlaatklep: geisers. Met donderend geweld blaast moeder aarde hier haar stoom af. De penetrante geur van zwavel dringt naar binnen. Borrelende modder waarin ik liever geen schoonheidsbadje wens te nemen. Voorzichtig over de randen van de kraters spieden we naar binnen. Hier heb je ontzag voor.
Maar moeder aarde zorgt nog voor meer verrassingen. In m’n neus begint het enorm te prikkelen. Voor ons doemt een groen meer op. Voor een deel gevuld met arsenicum. Om de overkant te bereiken krijgt onze wagen inclusief inzittenden een arsenicum bad.
Om de grens van Chili te bereiken hobbelen we verder totdat….Een lekke band. Daar sta je dan, verlaten, de mensheid mijlen- en urenver van ons verwijderd. Mobieltjes werken hier niet. Binnen no-time had Carlos de band verwisseld en ik, met een duffe kop, een aantal plaatjes geschoten.
Die nacht verbleven we in een zeer primitief, koud en donker onderkomen. Zonder ontbijt vertrokken we om 5 uur.
Inmiddels zaten we onder het stof. Aangezien er geen begroeiing is stuift het zand in alle gaten en kieren. Ik voelde me zo langzamerhand een stofzuigerzak. Bij de geur van Bolivia krijg ik ook deze associatie.
Aan het einde van deze derde dag snakten we naar een warme douche. De goden zij met ons: de douche in ons hostel werkte.
Vandaag vertrokken we van Uyuni per vliegtuig naar La Paz. Op het kleine vliegveld stonden 3 vliegtuigen. Om beurten vertrokken deze omdat er maar 1 passagierstrap aanwezig was. Deze werd voortdurend over de landingsbaan verplaatst. Bij het vertrek van een luchtschip kwam iemand aanrennen met een brandblusser. Zo een die bij ons in grote ruimtes hangt.
We zijn nu weer veilig met een zeer oud toestel in La Paz aangekomen. Vliegangst moet je hier niet hebben.