Waardevolle borsten

Naast de open haard in een rustiek hotel, in de buurt van de Machu Pichu, denk ik terug aan de vraag van Kim. Hoe zit het met de veiligheid?
Inmiddels reizen we 3 weken door Peru en Bolivia. Vooraf hebben we veel gelezen over de ervaringen van andere reizigers .Een gewaarschuwd mens telt voor twee. Ook tijdens het reizen ontmoeten we veel mensen van diverse nationaliteiten. Ieder heeft zo z’n eigen verhaal omtrent bedreigingen, verloren zaken etc.
De eerste grensovergang van Peru naar Bolivia bij Copacabana verliep vlekkeloos. Deze staat ook als veilig bekend. Op de terugweg kozen we voor een andere beruchte grenspost m.n. bij Desaguadero.
Het scheelde velen uren reizen en soms moet je risico’s nemen in je leven. We reisden met een public bus. Zoals altijd zaten de waardevolle spullen in de dagrugzak. De grote bagage werd in La Paz (Bolivia) onder in de bus gestouwd.
Paspoort, creditkaarten etc. worden dicht op het lijf gedragen. Doch voor deze riskante onderneming, volgens internetverhalen en reisgidsen, hadden we de zaken verspreid over ons hele lichaam. Een nadeel met die wandelbroeken is dat je continu loopt te zoeken in welke zak nu weer het pasje of sleuteltje zit.
Enfin, voor deze keer koos ik een wel heel intieme plaats. Links in de Bh droeg ik euro’s en rechts de dollarbiljetten. De verhalen doen de ronde dat bij bovengenoemde grens de douaniers buitenlandse valuta en persoonlijke bezittingen zich eigen maken. Bij de Boliviaanse grens stapten we uit de bus. De grote bagage bleef achter. Alle passagiers liepen over een lange brug naar de Peruaanse grens.
Daar begon het ritueel met stempeltjes plaatsen, formuliertjes invullen. Ik kreeg het enigszins benauwd toen Jan de grens al was gepasseerd en mijn paspoort haperde in de scanner. Zou ik hier moeten achter blijven tussen het stof, de vuilnis, de rotzooi? Uiteindelijk kon ik opgelucht adem halen met een lichtelijke druk op de borst.
Even later zaten we veilig in de bus en reden naar het Tuk-tuk avontuur.
Vanaf het busstation in Puno namen we een taxi, een Tuk-tuk naar ons hostel. Een halve bromfiets met 2 achterwielen. Een dakje van plastic er bovenop. Nu paste daar onze bagage niet in. Dan maar aan de buitenkant achter op het gevaarte. Jan bleef half tegen het deurtje hangen. Om zo snel mogelijk eruit te springen als een of andere onverlet de bagage zou willen stelen. Ook hier zijn we zonder kleerscheuren uit gekomen.
Continu zijn we op onze hoede. Vermijden ’s avonds nauwe steegjes.
In het busstation toonden ze waarschuwingsfilmpjes voor overvallers op bussen. Het is dus continu alert zijn.
Ook kun je niet zo maar in iedere taxi stappen. De radio taxi en die met een groot bord op het dak zijn vertrouwd. En als je er eenmaal in zit moet je af en toe je ogen sluiten. Voorrang neem je gewoon. Het lijkt alsof er geen verkeersregels zijn. Voetgangers zijn totaal ondergeschikt.
Er zijn wel veel agenten en soldaten op straat. Vooral in Bolivia. Zij regelen het verkeer en….bewaken de orde?
Bij iedere bank staan meerdere als soldaat verklede agenten met traangasbusje en pistool. Op het moment dat je pint vraag je je tegelijkertijd af of je kans maakt dat je getuige wordt van een overval.
Kortom: je moet gewoon op je spullen en op elkaar letten, gelijk als in Europa.