Bye, bye Peru.

Puerto Maldonado, een plaatsje in de Amazone, waar vroeger een florerende rubberhandel werd gevoerd was ons één na laatste verblijfplaats. In het geheel niet toeristisch. Het hotel waar we verbleven voor 80 dollar per nacht zou bij ons onder onbewoonbaar verklaarde huisvesting vallen. Doch, nadat ik een half uurtje op strooptocht naar biscuitjes in de omgeving van het hotel was geweest, stelde ik mijn uitlatingen bij. “Jan, hoor eens, wij zitten in een paleisje.” Toen ik door de straten slenterde zag ik houten krotten, donker, zand op de vloer, amper een stoel en tafel in huis, laat staan stromend water en sanitair.
Het was ons al wel duidelijk geworden dat dit een arm plaatsje is. Wachtend op het vertrek naar ons vliegtuig zaten we op de veranda van het hotelletje. Daar waren we getuige van een vermoedelijke protest bijeenkomst. We zaten tussen de mensen. Opvallend was dat men uitermate rustig was, weinig tot niet met elkaar communiceerde. Was dit een stakingsbijeenkomst van de gouddelvers? In Nederland zou dit met veel ophef gebeuren.
We bestelden een “radiotaxi” voor het vervoer naar het vliegveld. Dit zijn veilige taxi’s. Met een semafoon of i.d. staan ze in contact met de centrale.
Een tuk- tuk reed voor. In dit arme plaatsje zijn er vrijwel geen taxi-auto’s. Het was een brommer met een dakje waar onze koffer los op lag. Jan en ik + rugzak zaten op 1 bil achter de brommer bestuurder. Tot onze verbazing voerde hij tussendoor al rijdend gespreken met de centrale. Een radio tuk-tuk dus. We hielden ons hart vast. In de wegen, soms beton en soms zand zaten gaten en hobbels. Af en toe dachten we dat de brommer zou kapseizen. Het is nog een raadsel dat de koffer op het dak bleef liggen.
Het kleine vliegveld in dit plaatsje deed ons denken aan de mogelijke toekomstige ontwikkelingen van vliegveld Twente.
Alles gebeurde in een soort hangar. Kleine loketjes, geen controle van de bagage en vloeistoffen neem je gewoon mee.
In een cafetaria bestelden we een broodje kaas. Bij de temperatuur van 38C durfden we niets anders te bestellen. Toen wij de eerste hap namen leek het eerder op een broodje kerosine. De wanden van de “hangar” zijn van een open netwerk met hier en daar afgedekte reclameborden. Een vertrekkend vliegtuig, buiten ons gezichtsveld, blies door het raster bijna ons broodje van tafel.
Onze laatste dagen in Peru hebben we door gebracht in Lima. Een stad van 9 miljoen inwoners, met super rijken en mensen die alleen zich zelf bezitten, een redelijke infrastructuur, enkele warenhuizen en veel auto’s.
Het bezoek aan het archeologisch en antropologisch museum verraste ons door de diversiteit, omvangrijkheid en de bezoekers. We troffen op zaterdag veel kinderen en jongeren aan. Het bleek dat in Peru een wet van kracht is waarin is vast gelegd dat studenten, leerlingen, kinderen gratis musea en culturele plekken mogen bezoeken. We verbaasden ons al dat we in veel musea en bij opgravingen, ruïnes, groepen kinderen zagen. In Peru vindt men dat door kinderen de waarde voor cultuur en archeologische vondsten bij te brengen je ervoor zorgt dat zij dit ook zullen blijven koesteren.
Het is even slikken. Als je je realiseert dat in een welvarend land als Nederland al dit soort zaken momenteel worden afgebouwd. Interesse voor de cultuur is volgens een bepaalde groep een linkse hobby. Triest!
Wat opvalt is dat bij musea, openbare bezienswaardigheden en banken gewapende bewakers en politieagenten met kogelvrije vesten aan staan. Nu blijkt dat in de tachtiger jaren Peru veel last had van terroristische plunderingen en aanvallen. De rust is nu weergekeerd doch de bewakers zijn gebleven. Toch wekt het wel een onveilig gevoel bij ons op.
Op de laatste dag hebben we de piramides en het tempelcomplex in Pachacamac bezocht. Deze liggen in de woestijn 40 km. Ten zuiden van Lima. Een chauffeur annex gids hebben we voor deze excursie ingehuurd. Na de Machu Picchu is dit het belangrijkste overblijfsel uit de Inka cultuur. Een groot gedeelte van het complex is nog bedekt onder het zand van de woestijn. Deze piramides hebben een brede vlakke top. Dit in tegenstelling tot de bovenkant van de bekendste piramides in Egypte. Bovenop werden indertijd door de Inka’s lamafoetussen, groentes en maagden (!) geofferd. Het is een gebied van aardbevingen. Als er in de Inkatijd een aardbevingen of een Tsunami plaats vond dacht men dat de aarde sprak. Er zou niet genoeg geofferd zijn.
Ook van hieruit lopen er door heel Zuid-Amerika Inka trails, stenige paden met stenen traptreden. In de tijd van de Inka’s 1400 tot 1500 n.Chr. had men veel aandacht voor de infrastructuur. Dit vormde de basis voor het contact, de communicatie en de economische groei tussen de verschillende volkeren. Het deed ons denken aan de tijd dat de Romeinen in Europa machtig waren.
Wij sluiten ons eerste deel van onze sabbatical reis af. 5 Weken hebben we een klein deel van Zuid-Amerika mogen beleven. Met name de grote verscheidenheid van de culturen in Peru heeft ons verbaasd. De mensen zijn ontzettend vriendelijk. Men is heel punctueel en houdt zich aan afspraken. Dat dit opvalt is wel een teken aan de wand. Is Nederland hierin verarmd?
Voor Jan is het bezoek aan de Amazone met de wandelingen door de jungle het hoogtepunt geweest. Zelf ben ik onder indruk van de kleurrijke mensen en mijn ervaringen tijdens de weefsessie.
Veel zon, geen hoge bergen en veel wilde dieren staat ons nu te wachten.