Sossusvlei

Het is 4 januari 16.22 uur. We zitten in badkleding onder een boom in de schaduw. Het is heet. We zijn de enige kampeerders op kamp Xaragu in de buurt van Twijfelfontein. Een niet omheind kamp. Het wild, olifanten, hyena’s, kan ons besnuffelen. Nog niets gezien tot dusver.
Achter mij staat een rieten hutje met 2 wc’s en 2 public douches. ‘s Avonds wordt de petroleumlamp aangestoken. Er is geen elektra. Met hout wordt een vuurtje in een stenen oven gestookt om de warmwatervoorziening tot stand te brengen. Hier dus geen zonnepanelen. We zitten ongeveer 185 km van de Angolese grens af. Vreemd om te beseffen dat we hier in Namibië zitten in een democratie en even verder slachtten mensen elkaar af. Dan denk ik aan de kindsoldaten.
Bij onze riante campingplaats staat een elektra punt. De camping is zelf niet verlicht. We hebben geen lamp bij ons en gebruiken het punt om o.a. de pc op te laden. Dit kon op de vorige campings niet.
Om te kunnen kamperen hebben we in Windhoek een 4x4 drive met tent op het dak afgehaald. Na een grondige instructie van 2 uur mochten we voor 3 weken eigenaar zijn van een zware krachtige kar. Tijdens de instructie werd lang aandacht besteed aan het band verwisselen, de 2 reservebanden, de bandendruk, de compressor die aan boord is, de hevel om de auto uit het zand te tillen, de koelkast en het opbouwen van de daktent. Het werd wel duidelijk dat de banden een zwak punt tijdens onze reis zouden kunnen zijn.
Om half 12 vertrokken we richting Sossusvlei voor een tocht van 500 km. Eerst, 80 km asfaltweg. Fluitje van een cent. In een van de weinige plaatsjes werd de foerage ingeslagen. De enige winkel in een dorpje met een grote stip op de kaart. Beperkte basislevensmiddelen stonden in de schamel gevulde schappen. Het werd dus duidelijk dat iedere mogelijkheid om levensmiddelen, water en benzine in te slaan we met beide handen moesten grijpen. Vaak ligt het eerst volgend bevoorradingspunt 200 km. verderop.
Daarna begon de tocht over het gravel. Hobbel de bobbel. Dat was wel wat anders dan in Zuid-Afrika. Ons doel, een camping in Sesriem bij Sossusvlei, zou de poort bij zonsondergang sluiten. Het schoot niet op over de hoofd gravelweg. Om tijd te winnen kozen we voor een binnenweg. Vreemd genoeg was deze egaal. Totdat we de ene rivier na de andere door het water overstaken. Bruggetjes zijn hier niet. De watertjes werden steeds dieper. Gelukkig staat onze wagen hoog op de banden. Over bergen en door dalen. Langs gemsbokken, apen en schitterende rotsformaties. En verlaten van Jan en alleman. Nou ja, Jan zat achter het stuur. Wat moeten we doen als we pech krijgen? De instructeur had nood- telefoonnummers meegegeven. Ze waren 24 uur per dag bereikbaar. Makkelijk gezegd als je in deze rimboe geen bereik hebt!
Jan vroeg zich af of hij een sigaret moest opsteken. Hij kreeg zo’n Peter Stuyvesant gevoel. Zo’n echte kerel uit de reclame film.
Een race tegen de klok. De zon zou om 18.30 uur onder gaan. Om 18.00 uur reden we een grote zandbak in. De camping ligt binnen het natuurreservaat Sossusvlei. De vooraf gereserveerde plek was grandioos. Een cirkel met een doorsnee van circa 50 m., begrensd met keien, met een grote oude kameeldoornboom en uitzicht op rode rotsen, gele grasvelden. Zo’n grote plek met vrij uitzicht kom je in Europa absoluut niet tegen.
De volgende dag genoten we van het uitzicht, de hitte van meer dan 40 graden en de harde wind inclusief zand. Direct werd duidelijk hoe de zandduinen gevormd worden.
Uitgerust reden we een dag later 60 km naar het hoogtepunt, Sossusvlei. Ongelofelijk wat een zandduinen, wat een mooie rode kleur! Het was vroeg. De zon en de schaduwen waren zichtbaar op de duinen. Vol enthousiasme beklommen we Duin 45 (de beroemdste), steeds hoger en hoger om nog meer te zien van de wonderlijke wereld die erachter ligt. Lange tijd liepen we alleen in deze sprookjesachtige wereld. Alleen de ongerepte natuur, geen mens heeft hier iets geplaatst.
Nieuwsgierig geworden naar de echte Sossusvlei reden we verder. Na enkele kilometers was het verboden om met een normale personenwagen door te rijden. Een 4x4 drive kan de weg vervolgen in deze onnoemelijk grote zandbak. Nu kon Jan het slot van de voorbanden eraf draaien en binnen alles in gereedheid brengen om de aandrijving van al de banden te activeren. Vol gegrom worstelde de auto door het zand. Totdat …de banden steeds dieper weg zakten en we geen centimeter vooruit kwamen. Oei, wat nu? Met wat hulp schoten we weer los. Totdat de weg door 2 auto’s geblokkeerd was. Wederom zakten we dieper in het zand. Een allervriendelijkste medewerker van een schuttledienst zette onze auto aan de kant en bracht ons met zijn wagen naar de Deadvlei en de Sossusvlei. Al wandelend over de Deadvlei, een drooggevallen vlakte bewonderden we de verdroogde bomen, grassen en een jakhals. Op korte afstand passeerde het beestje ons.
In de Sossusvlei lag water. Blijkbaar erg zeldzaam. Naar gehoord te hebben zou dit 1x per 15 jaar vol lopen. Niet alleen dit gedeelte doch het hele reservaat is adembenemend mooi.