Oudejaarsdag

Om 6 uur liep de wekker af. Het verblijf op de camping bij de Cheetah en luipaardenfarm/lodge Hammerstein was wel heel bijzonder. Er was geen toiletgebouw. Wel een huisje, onderdeel van de lodge, waar we de sleutel van ontvingen. Daar slapen mocht niet, wel douchen etc. en de ruimte gebruiken.
‘s Avonds in bed hoorde ik de luipaarden brullen. Onze tent stond zo’n 25m verwijderd van het terrein voor het wild. Was het gaas wel sterk genoeg?
Oudejaarsdag, een reisdag van 350 km naar Swakopmund. De tocht ging over gravel. Aan weerszijden van de weg zagen we om de 50 km weer nieuwe rotsformaties. De oerkrachten die ooit de aarde hier heeft getoond zijn nog duidelijk zichtbaar. Scheuren in de bodem, bodemvlakken die meerdere meters in hoogte t.o.v. elkaar verschillen, grote opeen gestapelde rotsblokken, rotsen in diverse kleuren. Alles met amper begroeiing. Of enkel wat dood gras of een bekende dode kale boom. Wat ik ooit in boeken had gezien zag ik nu in werkelijkheid.
We reden kilometers zonder een ander tegen te komen. Soms wel 50 km. Geen huisjes, helemaal niets. Na 140 km arriveerden we bij een dorpje Solitaire. Op de kaart leek dat een aardige stip. Dus vooraf dachten we hier te stoppen om enkele inkopen te doen. Een nederzetting met merkwaardig genoeg een Duitse ouderwetse bakkerij, een benzinepomp, een gammele garage om lekke autobanden te repareren en een voor- oorlogs winkeltje. In dit “dorpje” woonde niemand. Enfin, met heerlijk bruin brood en bessenstrudeltorte i.p.v. een oliebol vervolgden we de weg naar Walvisbaai. Een weg van 220 km. lang, zonder dorpjes, benzinepompen. Gelukkig kunnen we met onze tank 900 km rijden. Hij verbruikt 1 liter op 8 km. een liter benzine kost hier omgerekend 95 eurocent. Ook in Zuid-Afrika betaalden we deze prijs (de auto heeft twee benzinetanks!).
Er kwam geen einde aan de 220 km. De gravelweg was zo slecht, gaten-kuilen-hobbels, dat we gemiddeld 35 km per uur konden rijden. Jan kreeg pijn in de polsen van het bijsturen. Er wordt links gereden doch als de weg rechts er beter uitziet dan kies je bewust voor die zijde. Dat kan met zo weinig verkeer op de weg. Ook vrachtwagens heb ik hier nog niet gezien. De bevolkingsdichtheid is hier 2 personen per km2. In Namibië wonen 2,2 miljoen mensen. In Windhoek, de hoofdstad 250.000.
Na uren gehobbeld te hebben zweefden we over het asfalt van Walvisbaay naar Swakopmund. Geweldig waren deze 30 km. Beide plaatsen zijn sterk Duits georiënteerd. Namibië is vroeger een Duitse kolonie geweest. Dat is overduidelijk te zien aan de naamgeving van straten, hotels, de architectuur, de winkels, het eten, het bordje “wilkommen”.
Tegen het einde van de middag vonden we ons appartementje (JH: we reden de stad willekeurig in, keken nar de routeaanwijzing en ontdekten dat we tegenover het appartement geparkeerd stonden!) . De temperatuur ligt hier aan zee, de Atlantische Oceaan, lager dan elders in Namibië. Om de oudjaarsavond aangenaam door te kunnen brengen had Jan dit onderkomen via booking.com gereserveerd.
“Vlot nog even bubbels bij een foodstore halen”, dacht ik bij aankomst. Helaas wordt in dit land op zaterdag na 13.00 uur, op zondag en op feestdagen geen alcohol verkocht. Dus zonder geknal het nieuwe jaar in. Voor ons is het iedere dag zonder bubbels al feest.
Veel restaurants waren gesloten of inmiddels volgeboekt. Na zoeken en hulp van de receptie konden we ons oudejaarsdiner nuttigen in: Das Deutsche Haus. Alleen buiten was er nog een tafeltje vrij.
Met onze fleecejasjes over de feestkleding aan smaakten de oesters, zwaardvis, inktvis, kudu en de Duitse salade voortreffelijk.
Enkele uren later hadden we na lange tijd de mogelijkheid om internet te gebruiken. Jan plaatste voor 24.00 uur het nieuwjaars filmpje voor jullie allen op onze site.
Een oudjaarsavond, met amper vuurwerk, geen oliebollen, maar wel in Namibië die we nooit meer vergeten.