Nieuwjaarsduik en geklutst ei.

Het is inmiddels 7 januari. Op deze camping in het Etosha National Park is een elektriciteitsaansluiting met permanente stroom toevoer. Ik kan dus ongelimiteerd de pc gebruiken. Wifi of een internet café is niet aanwezig. Met een SMS’je wordt de familie op de hoogte gebracht van ons (goede) welbevinden.
Op 1 januari ontwaakten we in Swakopmund, een plaatsje met een Duitse inslag, aan de Atlantische Oceaan. En wat doe je in Nederland op 1 januari aan zee? In ieder de geval de zee opzoeken. Dus wij ook. Hoge golven rolden over het strand. Jan, die doorgaans niet zo’n zwemfanaat is was nu de waaghals. Gehuld in korte broek trotseerde hij het koude water voor een fotoshot. Maar deze golven zijn toch wel iets hoger dan die van de Noordzee. Binnen enkele seconden droop het zeewater uit de korte broek. Met deze nieuwjaarszeegang is voor Jan 2012 verfrissend begonnen.
Even met de billen in de wind staan en het vakantiekostuum was weer droog. Op naar café/ konditorei Anton. Een advies van Ben en Ineke Haarhuis die vele jaren in Namibië hebben gewoond. “Heute geschlossen”. Dan maar bij de buren Torte en Kännchen Kaffee bestellen. Het leek wel een Duitse enclave.
De tocht werd voortgezet naar de Ameib Ranch in het Erongo gebergte. Hoge terra gekleurde rotsen in allerlei vormen wisselden zich af met vlakten. Het leken wel rots-hopen.
30km van de hoofdweg af op particulier terrein van 40x50 km bereikten we via een wildpoort de eenvoudige camping. Weer omheind. Buiten dit terreintje van 100x100m lopen de bruine hyena’s, olifanten, zebra’s, antilopen etc. Het gaas was laag. Je had meer het gevoel dat je al midden in de rimboe zat. Met nog 2 kampeerders hadden we de rust voor ons zelf.
’s Nachts hoorden we, ietwat teleurstellend, het gebalk van een ezel.
Om het echte safari gevoel te krijgen waren er gemarkeerde paden uitgezet. Waarvan een naar eeuwenoude rotstekeningen. Met dit doel voor ogen en de moed in de wandelschoenen stemde ik toe in een wandeling. Gewapend met een dood stuk boomwortel begonnen Jan en ik de tocht. Vroeg op de ochtend zouden we in 45 minuten de grot kunnen bereiken. Daags ervoor las ik in een boekje dat in dit gebied de Angolese dwerg python gehuisvest is. Met de boomwortel hoopte ik hem weg te jagen. Jan liep voorop lawaai te maken in het zand en het gras. Geklauter over rotsen ontspande. Daar konden die krengen toch niet tegenop. Maar dat vreselijke gele droge gras. En dan zie je ook nog hyena keutels liggen. Goh, wat is Afrika leuk! Na een dik half uur witte stippen op rotsen gevolgd te hebben realiseerde ik me dat we geen zaklamp bij ons hadden. Zou deze grandioze tocht voor niets zijn geweest? De hitte nam toe, onze water fles raakte leger. Op een behoorlijke hoogte van de rotsen bereikte we een shelter. Geen toegangshek, geen mannetje wel een klein bordje “heritage”.
We klommen de shelter in. Met het blote oog en redelijk veel licht ontdekten we een primitieve tekening van een olifant. En nog een van een giraffe, en mensen en……… steeds meer. Ver van de dagelijkse wereld kon je deze tekeningen van onze voorouders aanraken. Onvoorstelbaar geheel onbeschermd!. In de koelte droomden we over het leven van deze Damara’s. Hier hebben ze geslapen, kinderen gebaard, hun doden begraven etc.
En dan moet je weer 45 minuten terug lopen. Niet langs brede gebaande paden. Verlangend naar die auto die onderaan geparkeerd staat. Met een zucht van verlichting plofte ik op de stoel. Dit heb ik ook weer overleefd. Je kunt veel als je een doel voor ogen en een goede mental coach (Jan) hebt.
Hongerig bereikten we de camping. Tafel en stoeltjes stonden er nog. Bij iedere trip met de auto moet de tent, die op het dak zit, afgebroken worden. Dit is niet altijd een leuke klus.
Voor de lunch zocht ik eieren op. Haalde ze uit de koelkast van de auto. Vanwege de enorme hitte ligt er van alles in de koeling. Zelfs rode wijn. Eenmaal heeft deze bij een temperatuur van plus 40 in de auto gelegen. Passend bij december was dit toen gluhwein.
De eitjes kookte ik op ons 1 pits gasbusje. Met een laag calorische waarde. Na lang wachten viste ik de 4 uit het water. 2 ontploften spontaan in de pan. En wat zagen we na het afpellen van de eieren? De dooier en het eiwit waren niet te onderscheiden. De eieren waren geklutst! Het enorme gehobbel op slechte gravelwegen , o.a. op oudejaarsdag, zorgt voor geklutste eieren.