Tempels, paleizen, sari’s en dromen in een hemelbe

Vanavond lekker dromen in ons hemelbed dat staat in Jagat Palace, het voormalig onderkomen van de maharadja, in Pushkar. Dromen over al die bijzondere tempels, rijk versierde paleizen en kleurige mensen.
Na de bezichtiging van de tempels in Khajuraho (Kama Sutra) bracht de gids ons, op ons verzoek, in het oude gedeelte van het plaatsje. De stenen huisjes zijn paleizen als je die vergelijkt met de hutten opgebouwd van stokken, plastiek en doeken die veel langs de kant van de weg staan. De wijk is op gedeeld in woongedeelten voor verschillende kasten. Onze gids vroeg of wij wel door de straat van de laagste kaste wilden lopen. Maar natuurlijk. Hier stroomt een open riool, zijn de huisjes kleiner en zie je meer mensen buiten op de grond zitten. Overal zie je op verschillende plekken (hand-) waterpompen staan omdat er thuis geen watervoorziening is. In heel India is dat schering en inslag. Dit is water voor consumptie en daar bij de pomp wordt ook het lichaam en kleding gewassen.
We worden uitgenodigd om binnen te kijken. Hier is alles wel schoon. Er wordt binnen op een open vuurtje gekookt, zonder schoorsteen wel te verstaan. Geen meubels, alleen de noodzakelijkste voorwerpen staan er. Het doet denken aan een inrichting uit de middeleeuwen. Ten minste zoals dit in boeken en in films wordt weer gegeven.
De dakpannen zijn gemaakt van koemest en klei. Voor het huis zijn een soort parkeerplekken gemarkeerd. Deze plek is ingesmeerd met koemest. Een teken van welkom voor gasten en het zou de malaria tegen houden.
In Orchha werd het tijd om paleizen te bezichtigen. In deze koninklijke plaats verbleven we in een voormalig maharadja paleis. Hierover heb ik eerder geschreven.
In ongeveer 5 uren was ik onder gedompeld in een royale rondleiding. Giga paleizen. Een koning had, 500 jaar geleden, het idee om voor een uitnodiging en logeerpartij van een Mongoolse keizer een paleis te bouwen. Na 22 jaar ploeteren en het verwerken van moslim en hindoe symbolen in een bouwwerk, was het gereed. Zelfs de kamelen- en olifantenstallen ontbraken niet. En tempels en tomben in allerlei maten en vormen.
Het Swastika teken wordt veelvuldig gebruikt. Voortdurend verdedigen de gidsen dit teken en leggen uit dat de nazi’s het teken gekanteld hebben tot het bekende hakenkruis. Hoe een goed bedoeld teken van welzijn en geluk volledig verkracht is.
Orchha oogt klein en vriendelijk. Straten en pleinen zijn bezaaid met verkopers die veelal hetzelfde verhandelen. Op schalen staan smaragd groene, okergele, cyclaam roze, turquoise, wel 15 verschillende gekleurde poeders. Gefascineerd keek ik naar al die heldere kleuren. Een lust voor mijn oog. Het wordt gebruikt voor vloerversiering, henna beschildering, stoffenverf en religieuze voorhoofdbeschildering. Een kleine hoeveelheid verdween even later in onze rugzak.
Voor, achter, opzij overal zie ik intrigerende gezichten. Mannen met tulband om, gehuld in gele of oranje lendendoek. Soms met een muziekinstrument. Tomaatrode sari’s, saffraangele hoofddoeken, goud geborduurd, rinkelarmbanden lopend of zittend tussen groene pepers. Alles wil ik wel vast houden en op de gevoelige plaat vastleggen. Weer sta ik een kiwigroene sari met bruin gezichtje met neusbroche te fotograferen. Plots krijg ik een stevige duw in m’n zij. Ik roep en kijk om. Tot mijn schrik staat een koe naast mij. Haar pad wordt door mij geblokkeerd. Ze is gewend dat iedereen voor hare heiligheid opzij gaat. Deze gedragsregel was door de gids in Varanasi ons bijgebracht. Ik stap op zij. De koe loopt vervolgens rustig de trap met 5 treden op naar de bedelaars. Er is een speciaal plein voor deze mensen ingericht. Het hoort hier bij het dagelijkse leven. Net zoals al die paleizen en tempels.
We slenteren verder langs de paleizen en bereiken de heilige rivier. Op rotsen liggen kleren te drogen. En dan…aan de linkerkant van de trappen staan mannen en aan de rechterkant vrouwen. Alles is open. De trappen lopen tot aan de rivier. Jonge modieus geklede meisjes met moderne handtasjes kleden zich gedeeltelijk uit. Iedereen neemt een bad in de rivier. Het haar wordt gewassen. Men ziet en hoort elkaar. Toch iets gescheiden zonder afscheiding. Wat moet je ook als in het grootste deel van het land sanitair ontbreekt?
Jan en ik kijken elkaar aan. Gelukkig staan wij ’s morgens wel onder de warme straal van de douche in onze eigen kamer. Ons paleisje.