Pal Haveli

Een uurtje geleden aangekomen in Jodhpur. Jawel, bekend van de paardijbroeken.
Ik zit op het dakterras van onze Haveli. Een voormalig onderkomen van de edelen. Het lijkt wel een museum. Ornamenten op het plafond en muren van onze kamer. In de kasten staan oude antieke Indiase gebruiksvoorwerpen. Voor onze kamer is een pleintje met fontein. Het is gebouwd in carré vorm. Boven het plein is de open lucht. Onze kamer vult een zijde van de binnenplaats. Aan de andere zijde worden achter een glazen wand levensechte maharadja poppen en authentieke wiegjes getoond. Tegenover ons ligt nog een kamer van formaat. En aan de vierde zijde staan grote Indiase stoffen fauteuils. En een soort rood fluwelen schommelbed. Mogen wij hier zomaar verblijven? Bij ons zou dit tot rijksmonument met museale functie verheven zijn.
In de zon achter een mocktail, een Indiase niet alcoholische cocktail, genieten we van het Indiase leven dat rondom en onder ons zich afspeelt. Rechts, op honderd meter afstand staat een groot rood oud fort. Dat bekijken morgen wel van binnen.
Ik kijk uit op een rode zandstenen poort dat toegang geeft tot de Sardar Market Girdikot. Die naam zegt mij ook niets.
Voor de poort zie ik een koe lopen. Het verkeer, o.a.de sierlijk beschilderde tuktuks, draaien er behendig om heen. Midden op de weg staat een handkar, met houten wielen, met een vuurtje, pan met ??? Het is een raadsel wat daar op gekookt wordt. Vlak erachter staat een fruitkar. Er lopen ezels langs, wandelaars en er schieten brommers voorbij. Dit alles op de openbare weg.
Een man op blote voeten met een wit gevouwen lap, dienend als driekwart broek, met witte tulband op, en een colbertje aan, schuifelt voort. Twee vrouwen, een in het saffraan geel de ander in het cyclaam roze en een man gekleed in een spencer á la model 70’er jaren steken de weg over. Het is 16.15 uur. Er is een nieuw karretje bij gekomen. De stoom schiet er vanaf. Wellicht ook voor een snack onderweg. De lucht van koeienmest stijgt naar boven en bereikt mijn neusvleugels.
Op de achtergrond, tussen de claxons van de auto’s en het gesnerp van de brommers door stort de Iman zijn gebeden over het stadsgewoel uit. Overheersend, terwijl de bevolking hier overheersend Hindi is. Enkele oude fietsen met Indiërs in traditionele en moderne kleding slaan rechts af. Vreemd, ik heb nog geen vrouwen zien fietsen. Vrouwen op een brommer zijn ook uitzondering. Achter het stuur van een tuktuk is helemaal niet voor hen weggelegd.
Een oudere vrouw, in lange donkerblauw sari met turquoise sjaal, draagt sierlijk een vierkant blik op haar hoofd. Wat zit er in? Olie.
En dan loopt er plotseling iemand met een aktentas tussendoor. De eenling.
Deze film kent geen eind en laat staan een happy end. Overal waar je kijkt zie je mensen. Het is lastig om een mens geïsoleerd op een foto vast te leggen. Meermaals staat er een arm of half been bij op. Nog enkele uurtjes wachten en dan zie je de eerste mensen onder een lap aan de kant van de weg liggen. De daklozen die we meer dan een keer ’s avonds en s ’morgens vroeg tegen zijn gekomen.
Een aantal schoolmeisjes lopen met rugzakje op. Netjes uniform gekleed. Ook de jongens, maar dan met stropdas voor. De meisjes dragen net zoals de vrouwen lang haar. Al zit het bij de vrouwen opgestoken onder de sluier.
Vanmorgen stond naast onze auto een man zich om te kleden. En wat zag ik? Hij kamde z’n lange haar, draaide dit op, zette het vast boven op z’n hoofd. Draaide vervolgens z’n tulband in vorm en die verborg z’n knoet.
Beneden mij zie ik 5 schoenmakers met hun kleedje, schoenen en materiaal op straat zitten. Tussen alle donkere zwarte en vuile spullen zie ik dat hagelwitte sportschoenen worden gerepareerd. Van welke bemiddelde Indiër zijn deze? Er worden schoenen gepoetst. Helaas hebben wij nubuck wandelschoenen en sandalen bij ons. Dus er valt geen roepie aan ons te verdienen.
Een witte personenwagen scheurt door de smalle oude middeleeuwse poort. Voetgangers schieten weg. Het zal wel een toerist zijn. Net zoals wij in onze witte Toyota.
Jan zit naast mij. Weg gedoken in z’n e-reader. Ik zit met het netbook op schoot. Beneden weten sommige mensen niet of ze vanavond te eten hebben. Wat een wereld van verschil.