Samen eten met de sultan?

Samen eten met de sultan?

We vertrekken uiteindelijk uit Kuala Lumpur. Een tocht van ongeveer vier uur moet ons naar de Cameron Highlands brengen. Een gebied waar de nodige culturele erfenissen van de Britse heerser nog duidelijk merkbaar zijn. Via tolwegen hopen we in Tanah Rata uit te komen. Al bij de eerste entree van deze autosnelweg zoeken we naar tekst en uitleg over tolsysteem. Niets te vinden. Dus dan maar een sluis binnen rijden. Helaas, er zit niemand in het hokje. Gelukkig staat er geen auto achter ons. Jan rijdt de Nissan Almera achteruit. Het is oppassen geblazen. Het verkeer rijdt links in dit land. Daar moet je op verdacht zijn. We zoeken een andere sluis. Ook daar lukt het ons niet om de slagboom vóór ons te openen. Jan stapt uit om iemand op te sporen. Even later, met advies van een soort vrouwelijke beveiliger, rijden we wederom achteruit en een derde sluis in. Bingo, we kopen een pasje en ‘sesam’ opent de poort. Na drie uur rijdenverlaten we de autoweg en rijden het binnenland in. En dan begint de kermis. Gedurende een uur is het slingeren. Om de twintig meter draait een smalle weg naar links en dan naar rechts. Naast mij zie ik de diepe smalle afwatering telkens op me af komen. Jan moet voortdurend waakzaam zijn. Gedurende de tocht wordt de buitentemperatuur steeds aangenamer. Na een uur geeft de hoogtemeter op mijn smartphone 1495 meter aan. We hebben ons onderkomen bereikt. Snel uitpakken en genieten van dit klimaat in de weelderig groene bergen. Het geronk van een cirkelende helikopter verstoort het idyllische uitzicht.

Enkele uurtjes later besluiten we het dorpje Tanah Rata te verkennen. Maar eerst even een plekje voor de avondmaaltijd in het restaurant van het hotel reserveren. Een grote vriendelijk ogende meneer vertelt dat ze volgeboekt zijn. Oei, wat nu? We kunnen om 19.30 uur buiten zitten eten. Met de kennis van de hoger gelegen gebieden in Europa vinden we dat niet zo aantrekkelijk. Koude hoeft nu ook weer niet. Hij ziet ons bedenkelijk kijken. Samen lopen we de gigantisch grote eetzaal door. Of we genoegen nemen met een klein tafeltje daar? Alles is prima, als we maar binnen zitten en kunnen eten. Opgelucht vervolgen we onze weg. De heuvel af naar het dorp. Ik zie een steile trap. Daar ver beneden zie ik allemaal provisorische marktkraampjes. En er zijn veel mensen op de been. Laten we daar maar eens kijken. We worden weer overvallen door allerlei geurtjes en onbekende etenswaar. Dit keer wordt er volop gekookt, gebakken en rijst in bananenbladeren opgerold. Er is veel politie op de been. Er lopen wat mannen met een paraplu op. Terwijl het droog is en de zon volop schijnt. Ik schiet een politieagent aan. “Wat is er aan de hand?” “De sultan is op bezoek.” Nu heb ik gelezen dat de federatie van Maleisië uit dertien ‘staten’ is samengesteld. Aan het hoofd staat een sultan of een gouverneur. Uit nieuwsgierigheid wringen we ons tussen de agenten door om een glimp van de sultan op te vangen. Dat lukt, het is die man onder de gele paraplu. Na het spektakel aanschouwd te hebben sjouwen we terug naar onze kamer. Heerlijk, vanaf ons balkon kijken we naar het dorpje en de toevoerwegen. Aha denk ik, dat was dus de sultan in de helikopter. En dan zien we tegen zes uur voor ons een colonne. Vier motormuizen voorop , een aantal zwarte auto’s erachter, vervolgens een grijze, daarna weer zwarte wagens en motoragenten. Ze bereiken de ingang van ons hotel. En daarna kan ik niets meer zien. Ach natuurlijk, de sultan met zijn gevolg moet ook eten. En daarom was er voor ons in deze herberg geen plaats meer. Niet samen eten met de sultan. Nou, dat wordt vast een spektakel vannacht en morgen bij het ontbijt. Aangezien het aangenaam vertoeven is op het balkon blijven we zitten in de avondzon en genieten van het uitzicht. Totdat er geronk van motoren klinkt. Ik werp een blik naar beneden. En zie daar blauwe zwaailichten. Wat een spektakel. De sultan vertrekt. En ik denk: jammer. Ik had graag een keer met de sultan onder één dak geslapen.