Alles is anders

Regelmatig vergelijken we de culturen die wij tijdens onze sabbatical zijn tegen gekomen. India ligt toch wel het verst af van onze normen, waarden en onze dagelijkse leefwereld.
Even een kijkje nemen in het nieuwe naast gelegen winkelcentrum van Varanasie. Tot nu toe hadden we alleen maar zeer oude meuk, kraampjes, stalletjes, winkeltjes gezien. Is dit nou een booming land? Binnen werden we met de neus op de feiten gedrukt. Een vrouw, gekleed in lange zwarte kleding, durfde niet de roltrap op. Wat deden wij, 50 jaar geleden, toen we voor het eerst de roltrap op gingen? Warenhuizen, roltrappen een nieuw fenomeen of nog lang niet het geval in een groot deel van India.
Even kaartjes versturen naar onze ma’s. De postzegels werden door de conciërge van het hotel verkocht en….. op de kaartjes geplakt, een voor een met een lijmstift. Hoe creëer je werk voor iedereen?
Je stapt in een jeep (op weg naar het wildpark). Concludeert dat de wagen rijp is voor het auto kerkhof; geen meters aanwezig, kilometerteller werkt niet, bovenste deel van het stuur ontbreekt, een gasbus, lijkend op een oude propaanbus, ligt tussen de chauffeur en ons. Met een dun slangetje een defecte meter stroomt er gas naar de motor. We stappen na 30 km over in een iets nieuwere jeep. Eerst tanken met benzine uit slaolieflessen. Ons ritje kost 3 flessen.
Ach, al rij je in nieuwe of oude auto’s het verkeer en de regels zijn niet waarneembaar. Iedereen doet maar wat. Er zijn amper verkeersborden. Lesauto’s zijn ook in geen velden of wegen te bekennen. Vermoedelijk leert iedereen het in de praktijk en maakt zijn eigen regels. Over wegen gesproken: het is normaal als men asfalteert dat je direct over het nog hete asfalt rijd.
We landen met het vliegtuig op een nationale luchthaven. Door het raampje zie ik dat de brandweer klaar staat. Een man met een brandblusser op een handkar!. Zag ik dit in Bolivia ook niet?
Hier in de winter hangen de bladeren aan de boom. Het zijn grote bladeren.
Bij sommige hotels wordt bij de onderkant van de auto gespiegeld en de kofferbak bekeken. Bommen zijn niet toegestaan. Zelf lopen we met de dagrugzakjes op door de detectiepoort. Als je het vermijdt word je terug gefloten. Nou dan maar met alles op door het poortje. Het alarm gaat af. “Goed zo, bedankt mevrouw, meneer loop u maar door.”
Ach en dan die rode stip op het hoofd. Ook wij hebben al enkele keren met deze heilige pasta op ons voorhoofd gelopen. We hadden nog net geen boter op ons hoofd.
Soms heb je het gevoel dat je van een andere planeet af komt. Slenterend door het stadje Orchha worden wij met grote ogen aan gekeken. Wij kijken ook, misschien nog wel met grotere open ogen.
Wij prijken binnenkort in verschillende Indiase fotoalbums. Regelmatig worden we als fotomodel gevraagd. Geflankeerd door Indiase familieleden of vriendenclubjes. Waarom? De blauwe ogen maken veel indruk.
De hoffelijkheid en dienstbaarheid van de Indiërs maakt grote indruk op ons. Deuren en portiers die voor je worden geopend. Vriendelijk wordt gevraagd hoe het met je is. Zaken worden opgehaald, gedragen, gebracht. Alles zonder morren en met een vriendelijk gezicht. Je voelt je echt bij het ontvangen van een dienst koning. Met recht kun je hier spreken van; de klant is koning.
Pratend over de kasten met onze gids informeerden we naar de huidige inkomensgrens van Indiase bevolking. Als het jaarinkomen minder dan 450 euro bedraagt, de armoedegrens, ontvangt men een kaart. Deze geeft o.a. recht op gratis medische hulp en medicijnen. Er zijn veel mensen die daar gebruik van maken. De midden inkomens betalen € 450,- per jaar voor het hele gezin aan ziektekostenverkeringen.
We vinden in allerlei accommodaties, restaurants en andere gelegenheden spaarlampen. In Delhi rijden de tuktuks op gas of elektra/accu’s. In west Rajasthan zagen we velden met windmolens. Zijn ze hier zo milieu bewust? Hoe moet ik die grote hopen plastic afval langs de kant van de weg verklaren?
Nieuwsgierig als wij zijn staken we ons hoofd om de hoek van een zaal waar een bruiloft werd gevierd. Enkele mannen stevenden op ons af en inviteerden Jan en mij. Dat was ook niet de bedoeling. Eigenlijk wilde ik alleen de mooie kleding van de bruid en de feestgangers aanschouwen. Maar nee. We werden vriendelijk verzocht van nabij de feestvreugde te bekijken. Bij feest hoort eten. Nu kwamen wij met volle buiken uit het restaurant stappen. Niets mee te maken. Al gauw stonden we in de ene hand met een zoet hete bal en in de andere met een ondefinieerbare half vloeibare puree. We keken elkaar aan. Hoe redden we ons hieruit? Bij de familieleden van de bruid gaf ik aan dat ik haar wilde bewonderen. Dat kon. 2 seconden later zaten we op een stoel tussen een paar honderd mensen in de zaal de sketches die op het podium werden opgevoerd bij te wonen. De feestgangers waren zo nuchter als wat. Binnen de Indiase religies is het niet gebruikelijk om alcohol te nuttigen. Na enige tijd stapten we resoluut op om het feestgedruis in haar eigen Hindi taal ongehinderd hun gang te laten gaan.