Het sprookje eindigt?

1 februari

Het sprookje eindigt?

Het sprookje is bijna voorbij. Bij voorgaande reisverslagen heb ik pas later filmpjes kunnen plaatsen. Het zijn momenten die voor ons bijzonder waren. Je kunt ze altijd terugzien. Maar dat wat het meeste impact had plaats ik nogmaals. Dit keer in z’n geheel. Waarom: omdat het zo’n pure beleving was.

Inmiddels zitten we weer in Muscat. Waar je ook bent altijd zie je weer iets opmerkelijks. Gisteren op het vliegveld van Salalat. Een schoolklas met kinderen van tussen de 12 en 14 jaar hadden een excursie naar de luchthaven. Stonden in vier rijen opgesteld. Jongens en meisjes gesplitst. Heel gedisciplineerd. Allen in een schooluniform. De meisjes droegen geruite rokjes tot boven de knie. Met daaronder een witte legging achtige pyjamabroek. Daarboven een blauw jasje. De jongens droegen een grijze lange broek en ook een blauw jasje. Het was muisstil in de enorme wachtruimte. Terwijl er veel heren in hun witte kleding zaten. Ook veel vrouwen in het zwart met veel varianten aan hoofdsluiers hielden zich gedeisd. Totaal anders dan wij in onze westerse wereld van vol rumoer, haast en brutaliteit kennen. Ik liep tussen de dames in. Zij met fraai zwaar opgemaakte ogen. Dat was het enige wat ik kon zien. Voor en achter mij liepen jonge vrouwen met totaal gezicht bedekkende sluier. Het blijft mij boeien en vragen oproepen. Ook op het strand verwonderde ik mij. Soms liep manlief daar in korte broek met ontbloot bovenlijf. Terwijl de vrouw ernaast liep geheel in het zwart gehuld. Met alleen een gezicht en handen die het zonlicht konden verdragen. En toch verbaas ik mij weer over de jonge vaders die, weliswaar volgens traditie gekleed gaan, de zorg voor de kinderen op zich nemen. Ze lopen achter de kinderwagen, dragen kinderen of geven ze te eten. Ik betrap mij dan toch op de waarden die ik aan uiterlijkheden toe ken.

Het is wachten en vooral rondom je kijken. Maar wij zijn hier een uitzondering. Dus wij worden ook geobserveerd. Enige afleiding komt als het gebed van de Iman onverwacht de hal op de luchthaven vult. Op dat moment zie ik niemand zijn kleedje tevoorschijn halen. Tijdens onze verblijven vonden we altijd een mooi gedessineerd, lijkend op een Perzisch, kleedje in de kast. En…. een stikker op het plafond. Je weet dus precies in welke richting je moet knielen. Nog even en dit land met al z’n bijzonderheden en open vragen ligt achter ons. Althans dat hopen we enerzijds. Want ons visum is verlopen. Voor ons vertrek hadden we problemen om het juiste visum aan te vragen. Aanvankelijk viel de keuze op een visum voor een jaar met meerdere momenten van binnenkomst. Totdat ik erachter kwam dat de maximale verblijfsduur per keer 30 dagen is. Onze vlucht lag al vast. En laten wij nu net een half uur op 31 december, 31 januari, 1 februari en 20 minuten op 2 februari in dit land zijn. Bij veel organisaties heb ik de vraag neergelegd : hoe dit op te lossen? Toen kwam van de Omanse ambassade in Nederland het verlossende antwoord: een visum voor 14 dagen aanvragen en ter plekke in het land weer een visum aanvragen. Of een visum voor 30 dagen aanvragen en daarna een boete van 10 rial (€ 25,00) per dag betalen. De keuze was snel gemaakt: een boete. Inmiddels hadden we nog 10 dagen te gaan, voor vertrek. Visum aanvragen dus. Helaas, een aantal dagen geprobeerd. Zonder succes. De Nederlandse visum bureaus hadden een storing. Onduidelijk was wanneer die opgelost zou zijn. Gelukkig vond ik een bureau in Engeland. En… op kerstavond om 23.20 uur leverde Santa Claus een digitaal visum af. Hè,hè, opgelucht. We kunnen weg.

En nu? Het begint toch wel spannend te worden. We zijn aangemeld bij Buitenlandse zaken dat we hier zitten. Zodra we voet in Nederland zetten moeten we ons afmelden. Maar ja, is dat donderdagochtend 2 februari? We hopen het. Als jullie niets van ons horen dan zou het kunnen zijn dat ons verblijf, zonder onze wil, hier is verlengd. Wordt vervolgd.