Orang Belanda (Hollandse aap)

Orang Belanda (Hollandse aap)

Vandaag staat het Bako Nationaal Park op het lijstje. Bekend om de rondslingerende neusapen. Het is niet eenvoudig om daar te komen. Het ligt ver buiten Kuching op Borneo. We hebben geen huurauto dus na wat studie arrangeren we een taxi. Gekleed in lange broek, blouse met lange mouwen en ingesmeerd met deet verlaten we ons verblijf. We laten de stad ver achter ons en rijden het binnenland in. Na 45 minuten bereiken we de kampung. Vooraf wisten we dat van daaruit een boot je naar de ingang van het park moet brengen. Tijdens de autotocht regelt de zeer geïnteresseerde chauffeur een bevriende ‘kapitein’ en een gids voor ons. Makkelijk toch. Na een uitgebreide registratie voor het vertrek met de boot wachten we nog een uur. Tja, helaas staat het water in de delta te laag. Tegen elven varen we toch uit. Nu waan ik me echt in het binnenland. Op de oevers staan hutten op palen. In de rivier hangen visnetten op palen te drogen. Met een enorme snelheid vliegen we over het water. Totdat plotseling de boot op een zandbank stoot. Maar een goed kapitein weet de koers aan te passen. Op zee beukt de boot op de golven. En dan zwaaien we rechtsaf de baai in. De motor wordt stil gezet. Maar wat nu? We dobberen nog op zee. Uitstappen gebaart de gids. We volgen het voorbeeld van onze gids. Broekspijpen oprollen tot boven de knieën en schoenen uit. Rugzak zo hoog mogelijk dragen. En zo stappen we uit het bootje en lopen door de zoute zee naar de oever. Na vijf minuten strompelen door het zand bereiken we de hoofdingang. Zie daar: grote borden met waarschuwingen. “Pas op voor krokodillen.” Hè? Ik kijk de gids aan. Ja hier lopen en zwemmen krokodillen? Ja, zeekrokodillen, zoutwaterbeesten. Als ik dat vooraf had geweten dan was ik niet uit dat schuitje gestapt. Hopelijk is het over een paar uur echt hoog water zodat we niet opnieuw door de gevaarlijke zee hoeven te waden.

Maar we kwamen hier voor de apen. De gids, een kleine oudere man, met knalgeel shirt aan en een moslimhoedje op, loopt voorop. Jan volgt hem en ik er achteraan. Nog geen vijf minuten later stopt hij. Opgewonden wil hij ons iets vertellen en wijst een richting op. Hij is zo klein dat ik door mijn knieën moet zakken om hem te verstaan. Ach kijk nou toch: een orang Belanda. Voor het instappen op de boot wees hij al naar mijn neus. Wij westerlingen hebben grote neuzen. En nu hier zien we voor ons de neusaap springen. Wat een joekel van een neus. Wat een bijzonder beest. Nou, die hebben we in ieder geval gescoord. In de vochtige hitte, 35 graden en volop zon, duiken we verder het regenwoud in. De gids wijst ons erop dat we moeten opletten waar we lopen. In verband met … slangen. Ik heb al mijn moed bij elkaar geraapt om deze tocht te maken. Maar zo nadrukkelijk hoeft het nou ook weer niet te zijn. Het is genieten van al de metershoge kamerplanten die links en rechts staan. De zon krijgt hier tussen het overweldigende groen geen vat meer op ons. En dan stopt plotseling de kleine gids weer. Hij zegt niets en gebaart met z’n armen. Mijn eerste reflex is dat er een slang op ons pad ligt. Maar nee, op anderhalve meter afstand ligt zo’n groen exemplaar bijna levenloos op een tak. Hij is wel mooi. Moedig haal ik mijn camera tevoorschijn en schiet …. Voor eeuwig vastgelegd. Ze zitten hier dus echt. Gewillig vervolgen we ons pad, over enorme boomwortels, gammele planken die over beekjes liggen. In de bomen hangen onbekende dieren, lemuren of maki’s. Af en toe sta ik stil om de intense geluiden van dit oerwoud in me op te nemen. Na drie uur lopen gaan we terug. Vlak bij het beginpunt is de gids weer opgetogen. Hij kan ons nog een dier laten zien. Kijk een bruine slang! Inderdaad, die hebben we vandaag nog niet gezien! Nu, vind ik het wel genoeg. Hij ligt langs een vlonder. We moeten er langs. Gedwee kijk ik ernaar en maak een foto. Maar dan begint het kreng te bewegen. Ik sta op anderhalve meter afstand en op zo’n 30 centimeter boven de grond. Ik trotseer mijn angst en film het dier dat schielijks onder het vlonder kruipt. Getverderrie, nu moet ik over dat beest heen lopen. Hand in hand met Jan met een afgrijzen stap ik over de planken met ruime spleten. Op weg naar de boot. Met de waarschuwingsborden voor de krokodillen in het blikveld. Gelukkig is het hoogwater. We stappen vanaf de steiger in de houten boot. Op weg naar de veilige haven.