Het land van de koppensnellers

Het land van de koppensnellers

Vandaag is het weer tijd voor een stukje cultuurhistorie. We pakken een taxi om naar een museum gebracht te worden. Bij binnenkomst loop je de eerste opstelling niet mis. Een geraamte van een enorme blauwvinvis vult de gigantische entree van het gebouw. Skeletten heeft dit volk kennelijk altijd al geïntrigeerd. Na alle traditionele kostuums van de diverse bevolkingsgroepen uitgebreid bewonderd te hebben lopen we wederom tegen iets aan wat ooit een levend wezen was: schedels. Overblijfselen van een ‘prooi’ van koppensnellers. Ik probeer me te verplaatsen in de wereld van ‘toen’. Met al de getoonde attributen is het toch lastig. We besluiten morgen naar een ‘cultural village’ in het binnenland te gaan. De taxi chauffeur is dankbaar dat hij ons de volgende dag mee kan nemen vooreen ritje vaan drie kwartier het binnenland in.

Het openluchtmuseum toont bamboehuisjes van de diverse bevolkingsgroepen van Sabah. Bij de entree worden we in een groep met gids ingedeeld. Je mag niet op eigen houtje rondneuzen. De groep, het volk, heeft een leider nodig. Ik verberg me achter Jans rug. Het helpt niet. Ik word er uit gepikt. En op de vraag wat er van mij wordt verwacht, krijg ik als antwoord, dat ik mijn volk heelhuids naar de uitgang moet brengen. Want we komen koppensnellers tegen. Ik kijk eens rond en zie niet iemand er tussen die ik wel wil missen. Onderweg maken we kennis met allerlei ter plekke klaargemaakte hapjes en drankjes. Maar natuurlijk ook allerlei rituelen en gebruiken. Totdat er uit het niets een stel wilden tevoorschijn komen. Ik moet mijn volk beschermen. Want anders rollen er koppen. Er ontspint zich een rollenspel waarvan het einde zich laat voorspellen.