Echte liefde is…..met je man de bush in.

Op reis met een man die twee liefdes heeft, Zuid-Afrika en ………
Nu hoeft dat geen problemen op te leveren. ’s Morgens om 5 uur opstaan om dieren te spotten vanuit de auto is geen grote opgave. In tegendeel. Boeiend om die zebra’s over de weg te zien wandelen, de giraffen reikhalzend bladeren te zien verorberen, schattig die kleine wrattenzwijntjes en de pasgeboren impala’s. Machtig die grote olifanten. Maar Jan wil ze ook weleens van heel dichtbij zien. Ik stel voor om de volgende keer een nog zwaardere telelens mee te nemen. Want olifanten op enkele meters benaderen om ze bijna te aaien hoeft om mij te niet. Mijn liefde gaat niet zo ver.
Maanden geleden begon de discussie. Jan stelde voor om een hike van enkele dagen in de bush van het Krugerpark te gaan maken. Het park heeft de grote van half Nederland, ongeveer 400km x 80 km. Daarin zijn 10 kampen met ongeveer een diameter van 500m gelegen. Tevens liggen er ongeveer 5 kleinere bushkamps. Alle kampen zijn omheind met manshoog gaas. En daarbuiten? Lopen alle beesten: leeuwen, luipaarden, nijlpaarden, krokodillen, olifanten, carnivoren en herbivoren. In het kamp word ik gelukkig beschermd door de omheining, in de auto door het gepantserde metalen harnas. Maar bij het hiken? Het leek mij dus niet zo’n geweldig idee wat Jan voorstelde. Vooral die slangen, dat zag ik al helemaal niet zitten.
Om hier op het kamp toch wat relaxed te kunnen rond lopen, want slangen kunnen door het gaas kruipen, besloot ik in therapie te gaan. Mijn fobie is van dus danige aard dat ieder stokje of touwtje al voor zo’n eng beest wordt aangezien. Na enkele maanden therapie vindt de beproeving plaats. Enkele weken geleden al in de jungle. Daar ben ik voor geslaagd.
Nu zittend voor de hut springen de apen, impala’s, squarrels voorbij. Idyllisch en het geeft een gevoel van genoegzaamheid. Voorzichtig schraapte Jan z’n keel:” bij de receptie staat aangegeven dat er een wandeling van 5 uur in de bush naar een culturele heritage bij Pafuri wordt georganiseerd. Lijkt je dat wat”? Mijn hersenen maakten snel een kansberekening. Met de safariwagen 1 uur heen en 1 uur terug rijden, maximaal 3 uur wandelen, met een ranger, bij Pafuri waar de muziek/vogelgeluiden van onze huwelijksvoltrekking waren opgenomen. “Okay, ik doe het!” zie ik stoer. Jan gaf me nog wat bedenktijd.
Op die dag, 14 december, vierden we dat we elkaar 15 jaar geleden hebben leren kennen. Geheel toevallig waren we in de buurt van Pafuri. Een beschermd stil picknick plekje aan de grens van Zimbabwe en Mozambique. Weinig mensen bezoeken dit noordelijkste vogelgebied van het Krugerpark. De vogelgeluiden deden ons weer denken aan die geluiden welke op de cd staan die we op 3 juli 2004 tijdens onze huwelijksceremonie hebben gedraaid. Nu met onze nieuwe digitale apparatuur hebben we zelf opnames gemaakt. Wellicht voor het zilveren jubileum.
Ik was niet van gedachten veranderd. Dus, 2 dagen later, liep om 5 uur de wekker af. Gehuld in lange broek, wandelschoenen, dikke sokken, blouse met lange mouwen liep ik moedig naar het opstappunt voor de wandeling. Jan geheel luchtig gekleed. Erg verstandig. Het bleek dat het die dag 37C werd.
Aangezien het nog laagseizoen is waren we de enige 2 wandelaars. Met een ranger en een gids in een grote open safariejeep op pad. Dat gaf een veilig gevoel. Totdat na een uur het vehikel stopte. Twee geweren werden tevoorschijn gehaald. Het spul werd geladen. De patronen, wel twintig, verdwenen in een broekriem en een broekzak. Na twee stappen rolden de patronen door de broekspijp van de ranger op de grond. Gat in z’n broekzak? Oei mijn vertrouwen kreeg een deuk. Had ik nu zelf maar een harnas aan.
De ranger met geweer voorop, de gids met geweer er achter aan, ik veilig tussen de heren in en Jan achteraan. En daar liep het gevolg de berg op. De instructies waren duidelijk: als we een gevaarlijk beest zagen moesten we achter de mannen blijven staan. En vooral niet weg rennen. Bij mijn opmerking dat ik bang voor slangen ben, kreeg ik te horen, dat deze hier niet giftig zijn.
Een pad voerde ons naar een heilige plek. Hier lagen overblijfselen van een stam uit 1200. Deels begraven en muren gerestaureerd. Een waardevolle archeologische plaats met veel geheimen maar waar Zuid-Afrika nu niet de mogelijkheden voor heeft om deze verder te onderzoeken. Omdat deze plek alleen met een ranger bezocht kan worden, het ligt immers in de wildernis, blijft het een stil en verlaten plek. Ik huiverde bij het denken aan de voodoo rituelen.
De gigantische baobabs van wel 400 tot 2000 jaren oud leidden mijn gedachten af. Het gekrijs van bavianen kwam steeds dichterbij. Ze zijn bang gaf de ranger aan. Misschien is er een luipaard in de buurt. Gelukkig zag ik de jeep al in de verte staan.
Vol trots slingerde ik mijn benen in de wagen. Dit heb ik er levend van af gebracht! Jan: “heb je genoten?” vroeg ik. “Nou, dit was nog geen echte lange wandeling door de bush”, verzuchte Jan. “