Reizen door India

26 januari, “Republic day”. Net aangekomen van een tocht van Agra naar Jaipur zitten we in de tuin van wederom een voormalig paleis van een Maharadja. Om ons thuis te voelen bij de royalty’s en de ervaringen van de reis tot ons door te laten dringen zetelen we ons in de tuin. Wat is niet heerlijker om te nippen aan een goudgele, koninklijke whisky of biertje? Maar helaas, het werd koffie. Want net zoals in Namibië wordt ook hier geen alcohol op feestdagen, Republic day, geschonken.
De tocht over de autobaan, vandaag, was net zo verrassend als de eerste treinreis met de nachttrein in India.
Het asfalt is van goede kwaliteit. De vier rijbanen zijn door een brede middenberm met groen en een lage betonnen schutting gescheiden. Maar wie zin heeft kan gewoon als spookrijder rondtuffen. Ik geloofde m’n ogen niet. Dacht eerst dat iemand een vergissing had begaan. Maar je doet gewoon waar je zin in hebt. Wat ben ik blij dat we naast het huren van een auto ook een chauffeur ingehuurd hebben.
Het is gebruikelijk dat alle mogelijke verkeersdeelnemers zich op de rijbanen begeven. Uit het raampje turend zie ik plots dat we een kar met een kameel ervoor inhalen. Even dacht ik dat ik weg gesoesd was in de warme auto. Totdat ik nog een kamelenkop vanuit m’n linkerooghoek door het raampje zag.
Even later staat de chauffeur op de rem. Koeien en buffels steken over. De apen blijven gelukkig in de berm spelen. En dan de geiten waarvan 2 poten met een touw aan elkaar vast gebonden zijn. Deze lopen niet ver weg maar kunnen ook niet snel weg op deze snelweg.
Links en rechts halen auto’s elkaar in. We passeren motoren en brommers. Eerst zie ik een voorwiel, dan een kind, dan een man met een helm op, dan 5 op elkaar gestapelde plateaus met eieren, daar achter een schitterend gekleurd flapperend gewaad in amazone zit en zonder helm, dan een achterwiel en tot slot al wuivend in de wind meters okergele sari. Met deze taferelen val je niet in slaap. Alhoewel mijn wederhelft na enige tijd lag te snurken.
Zodra de auto zich bij een verkeersdrempel op deze autobaan inhoudt probeer ik m’n camera in gereedheid te brengen. Een plaatje van een fietser met tulband op of met wel honderd schoenendozen achterop is snel geschoten. O ja, je kunt zelfs (dode?) zwijnen, voor de slacht, achterop je bagagedrager vervoeren. En niet te vergeten al die bont gekleurde lopende mensen met manden op hun hoofd of vee achter zich aan.
Bont geschilderde vrachtwagens knorren voorbij. Die met open laadbak vervoeren geen vee. Maar mensen, erg veel mensen. Deze hangen er letterlijk met de armen en benen uit.
Dat doet mij denken aan de bus. Vanmorgen zaten we in een bus die Indiërs en ons naar tempels en paleizen bracht. Jan en ik zaten apart. Ieder aan het gangpad naast een Indiër. In beide gevallen wilden de buurman/vrouw over ons heen kruipen om uit stappen. Dit zie je ook in het verkeer gebeuren. Niet wachten op je beurt, maar gewoon voor kruipen, de ruimte nemen. Het verbaast ons dat we nog geen enkel ongeluk hebben gezien. Iedereen claxonneert om aan te geven dat hij eraan komt. De ander moet opletten of opzij gaan. Voetgangers zijn vogelvrij verklaard.
We hadden dus nog gelukkig een zitplaatsje in de bus. Regelmatig zie je mensen bovenop het dak van de bus zitten. Of achterop de bumper staan.
Als het verkeer weer eens stil staat tel ik het aantal inzittenden van een tuk-tuk. 12 is tot nu toe het record. Zelf hebben we nog niet mee gedaan. Gezien onze omvang heb ik niet de illusie dat we kunnen deelnemen om dit record te breken.
En dan de trein. Ook dat is een happening. Van Orchha naar Agra 250 km in 2,5 uur. Als een trein vertraging heeft biedt het wel de mogelijkheid om kennis te maken met het leven op een perron. Een uur lang zat ik tussen de ratten. Op enkele meters voor en achter mij op het lager gelegen spoor kropen de ratten tussen het afval rond. Straatkinderen die met blikken aandacht trekken en roepies vragen. Vrouwen met baby’s die op de grond zitten en op een trein wachten. De grond is vuil en grauw. Het stinkt naar urine en fecaliën. Een stem schettert door de luissprekers in onverstaanbaar Engels. Geen trein passeert. Totdat een elektrische locomotief met veewagens voor mij stopt. Nee, er zitten geen koeien in. Mensen op elkaar gestapeld achter tralies, zo veel en stinkend. Mijn maag draait om. Beelden van 70 jaar geleden, die iedereen wel kent, komen naar boven. Dit is echt mensonwaardig. Zijn er goed opgeleide Indiërs die hier zich voor schamen? Wie wil en is bij machte om iets te veranderen voor deze grote groep hardwerkende mensen?
Even later vochten Jan en ik ons in een trein coupé met stof beklede stoelen. Na iedere stop bij een station ontvingen we iets eetbaars. Gelukkig zijn we nog steeds gezond. Het voedsel bleef onaangeroerd.
Een kapotte koffer, een rugzak, 2 dagrugzakjes en een tasje met jacks dragen op een overvol perron is lastig. Geen probleem. Er zijn altijd dragers die voor 10 roepies, 15 eurocent, de koffer voor je op het hoofd dragen.
Met een beetje mazzel, en dat hadden we, staat onze witte Toyota met chauffeur buiten te wachten. Met alle hoffelijkheid en dienstbaarheid wordt de bagage ingeladen, het portier geopend en de prins en prinses kunnen royaal zitten. Enigszins met enige gêne laten we ons naar de verblijfplaats rijden. Reizen in India met grote verschillen.