Tanjung Jara

Tanjung Jara

Na lange tocht bereiken we een plek aan de Chinese zee in oost Maleisië. Een paradijsje kun je wel zeggen. Een verblijfplaats in een stuk oerwoud. Waar de apen af en toe komen kijken en de vogels volop plezier maken. Het is een prettige kakofonie van fluitconcerten. Een plek waar je van de ene verbazing in de andere valt. Het heeft te maken met de hartverwarmende en welgemeende opstelling van het personeel. Men wil het verblijf tot een groot succes en feest maken. In de hoop dat je weer terug komt. Hier hebben we ons opgegeven voor een kookworkshop. Chef-kok Amin neemt ons tweeën mee naar de oude overdekte markthal in een nabij gelegen dorp. Natuurlijk ligt hier alles open en bloot. Met hier en daar een vlieg op de waar. Alles draait hier om vis. Ik zie de meest onbekende soorten lonken. De chef voert ons langs kruiden, groenten, zeedieren, kroepoek en ander Aziatisch exotische producten. Gelukkig overhoorde hij me die middag niet. Want al die onbekende namen zijn toch lastig te onthouden. Maar het gebruik ervan is wel beklijfd. En wat een soorten kroepoek. Ik heb niet geweten dat de smaak afhankelijk is van de hoeveelheid vis die er in wordt verwerkt. Het wordt dus niet alleen van garnalen gemaakt maar van allerlei soorten vis. Na een middagpauze spoeden we ons naar de keuken. Er moet gekookt worden. In de buitenlucht staan de koekenpan en het gasstel klaar. Eerst de pan opwarmen en daarna veel olie er in gieten. Een vrolijke oudere magere Chinese kok heeft al wat ingrediënten gesneden. Hij staat schuin voor me en ik mag hem na doen. Hij heeft een kommetje met sambal en lepelt het bij de andere kruiden in de pan. Ik kijk Jan aan. Wij schudden beiden van nee. Als we dat doen staan we in brand! De kok lacht ons uit : het is niet spicy! Dat geloven we niet. “Nou vooruit dan, jullie kunnen het later nog toevoegen.” Een uur later zitten we heerlijk van onze gerechten te smikkelen: een Beef rendang en garnalen met kokosmelk. We maken het graag een keertje voor jullie klaar.

Hier bleef het niet bij. Op een andere dag nam ik deel aan een cursus vouwen met palmbladeren. Nu is dat niet iets wat ik me thuis zie doen. Onze Hollandse bladeren zijn te kort. Maar de batik painting les is wel inspirerend. In de openlucht naast het zwembad op een doek van 50x50 teken ik een inheems beest. Om tijd te besparen tekent de ‘master artist’ het beest in was over. En dan aan de slag met allerlei kleurtjes stofverf. Ik vermaak me kostelijk. Voortdurend komt het personeel kijken. Ze herkennen het dier. Zelfs in de nieuwe kleurstijl en met een grijns op zijn bek. De leguaan waar ik zo van ben geschrokken heb ik nu lachend vastgelegd.

Die middag kwam een soort marketing dame bij ons. Of we de general manager willen ontmoeten. Waarom? Wat is dat nou? “Om samen met hem een glaasje te drinken en een hapje te eten op het strand.” Hij nodigt ons speciaal uit. Nou ja, we hebben toch geen afspraken, dus morgenavond komen we. Die avond lopen we netjes gekleed in de schemering naar het strand. We worden opgewacht door twee lieftallige communicatie jonge dames, twee koks, bedienend personeel en de general manager. Een keurig geklede ober reikt mij een gekoeld glas witte wijn aan. Creatief opgemaakte hapjes worden me voorgehouden. De sfeervolle schaarse verlichting en het rollen van de golven zorgen voor een feeëriek moment. Met zo’n vijftien mensen staan we hier te genieten van het mooie dat het leven te bieden. En de manager? Daar kletsen we gezellig mee. Niets evalueren, beoordelen of zakelijk zijn. Gewoon welgemeend genieten en samen op de foto.

De volgende ochtend zitten we op de waranda bij de ontbijtzaal te genieten van het uitzicht en de opkomende rode zon. In de verte klinkt een bel. Zoekend kijk ik om heen. Dan loopt een jonge knul met bel, een kok en een traditioneel geklede visser met een grote blauwe koelbox de waranda op. Terwijl de boterhammetjes, het eitje, het kopje thee voor ons op tafel ligt trekt het drietal naast ons de koelbox open. Ik kijk er in en de geur penetreert in mijn neus. Of we ook verse vis willen kopen? Bij het ontbijt? Wat moeten we ermee? Enkele gasten om ons heen die vandaag vertrekken lopen weg met een plastic tas vol vis.

En dan is het zover. We verlaten dit paradijsje. De ‘koelie’ zwaait ons uit door drie maal op een gigantisch grote gong te slaan. Als bedankje voor het verblijf, voor een goede reis en in de hoop dat we terug komen.