De kameel

8 januari

De kameel

We zijn erachter gekomen dat we geen kabeltje voor de fotocamera hebben meegenomen. Jan heeft een nieuwe kleine laptop aangeschaft. Deze heeft geen invoer voor een memoriekaartje. Dus even alleen maar plaatjes van de smartphone.

Op deze zondag gaat het richting Al Wasil. De woestijn in. In een boek las ik dat vroeger handel werd gedreven met Dhows. Grote houten boten waar Sinbad de Zeeman in voer. Na een klein uurtje rijden leggen we aan bij een scheepswerf. Er wordt druk gewerkt. In de verte staan houten boten op bamboe steigers. In de brandende zon gaan we op verkenning uit. Daar staan enkele in aanbouw zijnde houten replica Dhows. Wat opvalt is dat hier wederom Indiërs de uitvoerders zijn. Tot nu toe zie je bij de onderkomens ook migranten in de schoonmaak, bediening en het sjouw werk.

Op naar de Wahiba zandwoestjn. Nu komt het er op aan of we met onze 4x4 bij het kamp kunnen komen. Een spannende 12 km. rit door het mulle zand begint. Jan manoeuvreert behendig de auto van de ene naar de andere kant. Vooral mijn aanwijzingen negerend. Eigenlijk ben ik best wel bang dat we vast komen te zitten. Gelukkig liggen er in de kofferbak nog 6 flessen water. De richtingaanwijzers zijn niet altijd even duidelijk. Er lopen steeds meer sporen die je kunt volgen. Op afstand volg ik het spoor dat we eigenlijk, volgens mij, moeten nemen. Maar… na drie kwartier is het Jan toch gelukt. We staan voor de poort. Nog geen uur later rijden we weer door de poort terug. Maar nu op de rug van een kameel. Want die zonsondergang in de woestijn moet je toch zien. 40 minuten hobbelen heen, wachten totdat de zon dat doet wat je verwacht. Maar wat een uitzicht en een natuur fenomeen! Weer 40 minuten terug hobbelen op de rug van het woestijnschip. En dan, een uurtje later, ligt zo’n kameel aan de spies bij Jan op z’n bord. Want eens in je leven moet je van alles geproefd hebben. De conclusie is: hij is toch wel erg taai.