Het vredeteken

7 januari

Het vredeteken

Het is donker en 18.45 uur. Hier in Ibra. Terwijl het in Nederland 15.45 uur is. Tijd om stil te staan bij de belevenissen van de afgelopen dagen. Ik denk terug aan zaterdag. Bij het opstaan zien we weer een stralend blauwe hemel. Overdag is het 24 tot 26 graden. In de nacht aan zee rond de 18. Een wandeling langs het strand en de drooggevallen lagune lest onze dorst naar nieuwsgierigheid niet. We pakken de auto en rijden naar het eerste dorpje, Ras al-Hadd. Tot nu toe heb ik amper kinderen gezien. Vreemd. Het is nu zaterdag en dus weekend voor de Omani. De vrijdag is voor hen ook een vrije dag. Om naar de moskee te gaan. In het dorp draaien we van de hoofdweg af. Het stratenplan bestaat dan uit louter zandwegen. Er staan nieuwe, vervallen en in aanbouw zijnde huizen. Gewoon maar de auto parkeren bij een moskee. Voor ons sprint een kudde geiten weg. Snel spring ik met m’n camera uit de Kia. Te laat, geen geit meer te bekennen. In de verte zie ik kantelen. Het lijkt op een fort. Over de stoffige weg lopen we in de richting van de trots wapperende Omaanse vlag. Triomfantelijk siert het doek op het, door de koloniale Portugese overheersing, achtergebleven fort. Een gaaf gerestaureerd monument waar we de enige bezoekers zijn. Het is kwart over drie en de bewaker staat op van zijn matje en onderbreekt het gebed voor ons. Regelmatig om kwart over het hele uur roept de Iman zijn gemeente op tot gebed. Het beeld van het gebouw voldoet aan de illustraties die ik ken uit de boeken Duizend en één Nacht. Buiten de muren spelen kinderen in het zand en met weinig luxe speelgoed. Jongetjes in lange kaftans hollen achter een voetbal aan. Meisjes in lange jurken kijken verlegen ons aan. Maar dan durft een jochie in een wit gewaad en met pikzwart haar mij aan te spraken. Hij wijst naar mijn camera. En dan… als er één kind over de dam is volgen er meer. Uit alle hoeken en gaten stormen kinderen op mij af. Ze willen graag op de foto. Er wordt niet om geld of pennen gebedeld. Gewoon omdat ze het leuk vinden. Alle vingertjes gaan in een vrede teken omhoog. Waar komt dit vandaan?