De schildpadmama

7 januari

De schildpadmama

Wat geeft de natuur je toch intense belevenissen. Zo ook gisteravond in het natuurreservaat Ras al-Jinz. Bij volle maan, in het donker, vertrekken we iets voor achten met onze ‘tijdelijk eigen’ auto. Even zoeken naar de verlichting van de auto en de uitgang van het kamp. We verblijven op een afgelegen plekje aan zee. Even later langs de geasfalteerde weg in dit buitengebied lopen als een soort franjes 40 cm. hoge trottoirs. Waar we tot nu toe nog niemand op hebben zien lopen. Jan zijn blik staat op scherp. Op veel plekken liggen om de 100 meter smalle hoge verkeerdrempels. Vaak lastig tijdig te zien. Opgelucht haal ik adem als we verrast worden door veel straatlantaarns. Maar plotseling verdwijnen ze. Was het geld op? Na 20 kilometer en een dik half uur rijden komen we bij een verlicht gebouw aan. We spoeden ons naar binnen. “We komen voor de schildpadden.” De man met tulband en witte kaftan kijkt ons verontschuldigend aan. “We weten niet of ze vanavond naar het strand komen.” Kaartjes voor de begeleiding om naar de beschermde groene zeeschildpad te kijken worden nog niet verkocht. Deze soort komt alleen in Oman aan land. Zodra ze door een visser op het strand worden gesignaleerd kunnen we mee. Het is laagseizoen voor deze 1m. 25 lange beesten. Het broedseizoen is in de zomer. Maar de vrouwtjes worden continu bevrucht en moeten dan toch van de eieren af. Het is volle maan, de wind staat niet helemaal goed en er is een te lage luchtvochtigheid. Maar dan komt toch het verlossende woord. We stappen in een versleten busje en maken een tochtje in het donker op het strand. Uitstappen en oppassen voor de ballonvisjes. Een soort dennenappel met ogen, snuit en staart. Zie de foto in het vorige verslag. We ploeteren door het strand. Af en toe stap ik bijna in een enorme kuil. Een overblijfsel van een misleidend nest van de groene schildpad. En dan…. zwaait de gids met z’n rode lamp. Ik ben getuige van een bijzondere intimiteit. Zonder gêne kijk ik gebiologeerd naar dit natuurfenomeen. Een vrouwtje legt wel 100 eieren in een door haar vooraf gegraven 1 meter diepe kuil. Zij weet waarschijnlijk niet dat maar 1 van de duizend jonkies bejaard wordt. De geborenen moeten een lange weg afleggen naar zee. Zij vormen een prooi voor vogels en krabben. Eenmaal in zee zijn ze voor menig vis een heerlijk maaltje. Bescherming van hun moeder is er niet. Want zodra de eieren gelegd zijn verdwijnt ma de zee in. Na 7 jaar komt ze weer terug voor de nieuwe leg. Niet veel later sta ik met tranen in de ogen op het donkere strand. Voor me een schildpadjong. Worstelend in de branding. Het jong, met zijn kleine pootjes, hoopt dat het zich op tijd door de stroming mee kan laten voeren. Angstaanjagende silhouetten van meeuwen tekenen zich af aan de rafblauwe lucht. Totdat voor mij er één een duikvlucht neemt. In mijn hoofd hoor ik gekrijs en gehuil van een moeder die ver in zee zwemt. Het jong, die in zee hoort te zwemmen, wordt mee de lucht in genomen. Een wreed spektakel dat ook bij de natuur hoort.

Terug bij het begin van de cyclus. Ik ben helemaal verbaasd als ik hoor dat de temperatuur van het zand bepaalt of er mannetjes en vrouwtjes uit de eieren kruipen. Een betoverende volle maan schijnt op het machtige beest met haar enorme schild. Weet zij dit allemaal? Ze wordt met uitsterven bedreigd. Is het tij nog te keren? Ook hier heeft de klimaatverandering effect op deze prachtige reusachtige schildpadmama.