Een spannende wandeling c.q. bergbeklimming.

16 januari

Een spannende wandeling c.q. bergbeklimming.

Een schitterende staalblauwe hemel met een stralende zon wacht ons op. Het is half elf. Met onze stevige wandelschoenen aan stappen we verwachtingsvol naar de ingang van ons kampement. Deze dag gaan we op pad met een lokale gids. In de verte staat een oudere tanige man in traditionele kledij en op teenslippers. De eigenaar, die een beetje Engels spreekt en kort van stof is, introduceert de gids. We stellen ons voor. Oeps, deze man spreekt alleen Arabisch. Nou ja, dan maar met handen en voeten communiceren tijdens de tocht. We volgen de man. Ik kijk om me heen en al spoedig sta ik stil om de schoonheid van palmen in het landschap te bewonderen. Zo oorspronkelijk. Zoals ik dat van illustraties uit oude boeken met Arabische verhalen ken. Na een halve kilometer opent de gids een krakkemikkig hek. We vervolgen ons pad. Plots staat hij stil en gebaart naar zijn sjaal en naar mij. Niet begrijpend kijk ik hem aan. Verdraaid bedoelt hij dat ik met een sluier om mijn hoofd hier moet lopen? Ik loop al in deze warmte in een lange broek, T-shirt, blouse met lange mouwen en een hoed op. Vanmorgen heb ik mijn sjaal uit de rugzak gegooid. Ervan uitgaande dat we hier in de natuur naar de Wadi amper iemand tegen komen. Jan slaat mijn overhemd kraag omhoog en sluit mijn bovenste knoopje van mijn blouse. Kan ik zo mee? De man blijft naar zijn sjaal, schouder en mijn schouder wijzen. Eureka! Hij wil mijn rugzak dragen! Ja hoor, dat is het. We lopen achter elkaar over grote stenen door de drooggevallen rivierbedding. Hier en daar staan enorme struiken met doornen. Dan klauteren we via meterhoge zwerfkeien op de Falaj. Een 50 centimeter breed irrigatiekanaaltje. Op de 15 centimeter brede randen banen we een weg. Het is alsof ik op de evenwichtsbalk loop. Gelukkig bieden de ‘slangen stokken’, mijn wandelstokken, de nodige steun. Je moet geen hoogtevrees hebben. Enkele meters links onder mij zie ik keien waar ik niet op terecht wil komen. We schuifelen tussen twee bassins door. Angstvallig hou ik mij vast aan een hoger gelegen muur. Als je er valt kom je er niet meer uit. Zo hoog zijn de muren. Hè, hè dat hebben we gehad. Nu verder de kloof in. Het stijgt. De man zoekt op zijn teenslippers een gangbaar pad voor ons. Mijn voeten in de enkelhoge bergschoenen proberen houvast te krijgen op de uitsparingen in de rotsen. Het is geen wandeling maar een beklimming. Het is zoeken om op de leistenen wanden veilig de voeten te plaatsen. Roets daar brokkelt weer wat af. Mijn voet schiet een eind naar beneden. Nu komen de heup oefeningen in de sportschool toch nog van pas. Af en toe lijkt het of ik in een verticale spagaat terecht kom. Hoe dieper we de kloof in komen hoe meer water we in deze wadi zien. Het blijft nu een smal rustig stroompje met kleine kikkervisjes. Overal liggen resten van bomen, struiken en grote keien. Met een enorme regenval kan het hier flink spoken. Plots schrik ik. Vanuit een reflex trek ik mijn been terug. Een beige gespikkelde kikker, die heerlijk in de schaduw zat, springt weg. Gelukkig, geen beest waar ik zo bang voor ben. Vooraf was mij op het hart gedrukt dat hier geen slangen zitten. Maar ja, je weet maar nooit. Het tempo van de man ligt hoog. Niet vreemd als je hier vermoedelijk bent opgegroeid en hier regelmatig loopt. We houden ons eigen tempo aan en genieten van de uitzichten totdat de beentjes het genoeg vinden. De man blijft wijzen naar boven. Wij wijzen naar beneden. Na twee uur staan we weer bij het vervallen hek. Het is inmiddels half één. De zon staat behoorlijk te branden en de waterflesjes zijn zo goed als leeg. Het is nog niet voorbij. De gids sleept ons mee in de richting van enkele huizen. Trots wijst hij op twee auto’s. Zijn wagens. We lopen tussen een nederzetting van enkele stenen verblijven. In onze optiek zijn die onbewoonbaar. Het beeld van geen ontwikkelingsland wordt bijgesteld. Alles staat schots en scheef. Er is vuiligheid, veel zand en steen. Een enkele koe, geit en kip staan op een klein stukje grond. Zonder gras en met een simpele scheef hangende houten afrastering. Een vriendelijk ogende jonge man in T-shirt en spijkerbroek komt uit een huis gelopen. Hij komt naast ons staan. Vraagt in correct Engels waar we vandaan komen. “En jij?” vraagt Jan. “Uit Bangladesh.” Dat roept vragen op, maar we laten het er maar bij zitten. We zien onze gids glunderen. Want we hebben het punt bereikt die deze trotse inwoner van dit buurtschap wil laten zien. Een geweldig panorama: palmen met in de verte de hoogste berg van Omaan. De Jebel Shams.