Bon Bini

Bon Bini

Met een slaperig hoofd, na een reisdag van 18 uur, zit ik op de houten waranda voor me uit te staren. Het is 10 uur lokale tijd. In Nederland is het nu 16.00 uur. Met elf uur vliegtijd verliep de reis voorspoedig. Maar toch. Na deze verplaatsing staat onze biologische klok op 1 uur. Terwijl een kleine landingsbaan, naast het strand op Bonaire, om 19 uur ons opvangt. En daarna gebeurt alles in een roes. We zijn aangekomen in één van de vele gemeenten van Nederland! Verschrikt kijk ik op. De overkapping van de waranda biedt schaduw, koelte en beperkt licht. De ruisende hoge en lage palmen flankeren ons huisje. De gewenste privacy beperkt het uitzicht op ongenode gasten. Ik wrijf in mijn ogen. Droom ik nog? Voor me ligt een autochtoon, een lokalo. Met vier poten, aan iedere poot vier tenen. Gefascineerd kijk ik naar de brede turkooiskleurige ‘slavenarmband’ die haar voorste poten en staart siert. Ze kijkt op ‘Bon bini’! Ik gedachten hoor ik de halve meter lange leguaan het in mijn oor fluisteren.Enkele dagen later blijkt dat Bon Bini een welkomstgroet is dit stukje Caribisch Nederland.