Het propeller vliegtuigje

25 mei

Het propeller vliegtuigje

Na vijf dagen Bonaire verkend te hebben is het tijd om verder te reizen naar een benedenwinds eiland. Immers we willen de zes ‘Nederlandse’ eilanden bezoeken. De koffers zijn weer gepakt, de rugzakken volgestouwd met waardevolle, onmisbare en zwaardere spullen. Op de komende vlucht kunnen we maximaal 18 kilo per persoon meenemen. Onze flesjes DEET, zonnebrandcrème en shampoo zijn nog aardig gevuld. Op de heenreis was het gewicht voor ons geen probleem. Het zal dus spannend worden om het beoogde gewicht te behalen. Op een klein simpel vliegveld bij Kralendijk worden we afgezet. Onwennig kijken we naar de lange rij lege loketten. Helemaal in de hoek bij een loket zit een goed gevulde autochtone dame. In een iets te strak uniform. De vrouwen hier hebben een aardig voorkomen, dikke billen en dragen veelal een te kleine maat legging. Rubens zou hier zo z’n modellen vandaan kunnen halen. De goedlachse beambte neemt de koffers in. Ik kijk schielijk naar het display waar de kilo’s in rood worden aangegeven. Oei, Jans koffer is te zwaar. Maar onze koffers tezamen gelukkig maar een pondje. Geen probleem. Als enige twee passagiers lopen we langs de beveiliging en de douane. Zijn we de enigen die vliegen? Het is stil in de korte gang die uitkomt in een kale lege wachtruimte met naar schatting 50 plastic stoelen. Zoals altijd zijn we weer veel te vroeg. Ik loop wat rond om het gebouw te verkennen. We kunnen zelfs buiten naast de startbaan wachten. Gezien de temperatuur, 30 graden, en de enorme luchtvochtigheid is het binnen iets behaaglijker. Langzamerhand stromen een handvol passagiers binnen. Ik kijk op mijn horloge, kwart voor elf. Dan zou het vliegtuig, dat ons brengt naar het grootste ABC eiland er moeten staan. Helaas zie ik geen toestel dat aan mijn verwachtingen voldoet. En dan roept Divi Air om dat we naar de gate kunnen. Dat wil zeggen naar de glazen deur. We bevinden ons op de begane grond. Een makkie. Met de handbagage staan we naast de landingsbaan. Met een vijftiental passagiers lopen we onder begeleiding richting een vliegtuigje. Hè? Is dat ons kistje? Een klein propellervliegtuigje staat ons op te wachten. Een aantal stuks handbagage wordt in de staart gestouwd. Het overige blijkt later tussen onze benen gepropt te moeten worden. Braaf stappen we om beurten in. Met een zeepkist als opstapje en dan drie treden op een gammel trapje. Voorovergebogen schuiven we het toestel in war maximaal 18 passagiers in kunnen. Je kunt er niet staan en elkaar niet passeren. We zitten bijna vooraan en bijna klem in de stoelen. Als ik opzij kijk dan ik bijna de propeller een zetje geven. De piloot klimt, zonder trap, via een zijdeurtje, de cockpit in. Slechts op een meter afstand kan ik z’n handelingen gade slaan. Enigszins maakt een onzeker gevoel van mij meester. Als ik het dashboard zie, de verveloze knoppen en het directe contact met de passagiers. Een indringend geluid van de motor luidt ons vertrek in. Met korte bochten rijden we over het beton. Dan zie ik de piloot en co- piloot beiden aan een soort handrem hangen. Met veel kracht houden ze de beugel die aan het plafond van de cockpit is bevestigd vast. En ja hoor, we scheren vlak over het strand en trekken snel op. Daar onder zie ik de zee. Twintig minuten later komt de landingsbaan van Curaçao in zicht. Met een zachte plof landt het kleine toestel. Om beurten klauteren we weer naar buiten. Opgelucht haal ik adem. Ook als onze koffers één voor één uit de staart naar buiten worden getrokken.