Zwartboek met het gekleurde kaft

Zwartboek met het gekleurde kaft

Het is 1 juni. We zitten achter ons kopje zwarte koffie. Op de roemruchte handelskade, in Willemstad. Koffie ooit eeuwen geleden verbouwd door Nederlandse pioniers. Eén van de vele producten waarvan men dacht die te kunnen verhandelen. Maar bovenal dacht men door export daar rijk van te worden. Over de ruggen van geïmporteerde mensen. Voor me zie ik een brede waterweg dat een verbinding vormt tussen de Oceaan en het Schottegat, een haven. Ik staar naar de pontjesbrug. Een brede voetgangersbrug die op bootjes drijft. Die horizontaal geopend wordt als een boot de haven wil bereiken. Boten, vroeger voeren hier stoomboten. Ik zie voor me een immens grote houten stoomboot aankomen. Drukdoende lopen scheepsjongens heen en weer. De kapitein met snor geeft aanwijzingen en schreeuwt driftig naar die door de zon verkleurde man met gescheurde scheepskiel. Een statige man met hoge hoed en sigaar aanschouwt vanaf het dek het aanmeren. Op de kade staan mannen in keurige kostuums met hun bedienden klaar. Ze wachten al enkele maanden op deze lading die wordt aangevoerd. Hun bedrijf, de plantage stagneert. Het schip legt aan, de loopplank wordt uitgelegd. Een aantal vooraanstaande handelaren zet voet aan land op Curaçao. Gevolgd door koffers en bedienden. Ze worden verwelkomd door de lui op de kade. Maar eigenlijk zijn die meer geïnteresseerd in de handelswaar. En dan gaan de luiken open. Gerammel met kettingen, de eerste uitgemergelde gezichten zien na lange tijd weer daglicht. Na een lange tocht vanuit Afrika. Geketend stroomt een eindeloze groep mannen en vrouwen naar buiten de handelskade op. Want immers ze zijn tot slaaf gemaakt en worden hier in Willemstad verhandelt. Plots schrik ik op. Voor me staat een vriendelijk lachende jonge vrouw. Een Antilliaanse. Ze vraagt aan ons of ze nog iets voor ons kan doen. Willen we nog iets gebruiken? Jan ziet de tranen in mijn ogen. We bestellen nog iets. Stil staan bij het verleden maakt je somber. Jan brengt me naar het hier en nu. Nederlandse handel floreert nog steeds. De tuinbouw maakt nu nog gretig gebruik van buitenlanders die uitgebuit worden. Voor ons lacht de zon op het water, zoals die al eeuwen doet. Daarachter sieren vrolijke gekleurde panden de oevers. Ik keer me om. Achter mij staat een rij statige grachtenpanden. De bekende skyline van deze stad. Roze, knal geel, helder blauw, mintgroene, naar Amsterdams voorbeeld gebouwde pakhuizen en grachtenhuizen, sieren als een kaft deze handelskade die een pikzwart verleden heeft. Het zwartboek. De vrolijke Antilliaanse serveerster zet met veel toewijding de met ijs gevulde Tropical pineapple voor ons meer. Mijn sombere gedachten smelten als sneeuw voor de zon.