Het museum

Het museum

Als afwisseling bezoeken we het Curaçao museum in Willemstad. Geen slavernijverleden in beeld gebracht maar een plek waar kunst wordt tentoongesteld. In een oud monumentaal hospitaal. Dat beloofd wat. Tevens is het een uitkomst om aan de drukkende hitte te ontkomen. Bij het betreden van het gebouw valt de niet onderhouden status op. Aan de hand van een routebeschrijving lopen we door de zalen met antieke tafels, ledikanten, serviezen, lampetkannen en ander huisraad. Er tussen hangen enkele schilderijen van oude meesters; Israëls, Charley Toorop en anderen. Zonder luchtkoeling, vochtigheidsmeters, supposten maar wel met niet afsluitbare ramen en een rondfladderende duif. In het souterrain wordt hedendaagse kunst van lokale kunstenaars getoond. Gekscherend zei ik tegen Jan dat de Bornse kunstenaars hier ook wel kunnen exposeren. Terwijl we door de gangen met openingen zonder ramen lopen zien we het pleisterwerk op de grond en op het antiek liggen. Onderhoud en gevoel voor presentatie ontbreekt. We zijn op deze middag ook de enige gasten die de Curaçaose cultuur opsnuiven. Na deze rondgang is het tijd om een blik in de beeldentuin te werpen. Ook daar treffen we een verwaarloosde tuin aan. Of zijn wij te gewend geraakt aan onze Europese maatstaven. Tijdens het bewonderen van de beelden spreekt een man ons aan. Hij blijkt de technische man van het museum te zijn. Sinds een aantal jaren verantwoordelijk voor het geheel. Zesentwintig jaar geleden is deze uit Curaçao afkomstige man gestart als technische man in het Booymans van Beuningen museum. Nu is hij blij dat hij terug is bij zijn roots. In een gesprek blijkt al snel dat de overheid van Curaçao kunst en cultuur als laagste prioriteit heeft aangemerkt. De olieraffinaderijen staan op nummer 1. Daarna volgt de ontwikkeling van het toerisme. Men ziet dus, in nog mindere mate als in Nederland, niet het belang van dit domein in. Het museum wordt gerund door vier betaalde krachten. Ze hebben geen vrijwilligers aan het werk. Ik moet denken aan het Bussemakerhuis in Borne. Met één betaalde kracht en allemaal vrijwilligers. Dat kan als je goede sociale voorzieningen zoals AOW en pensioen hebt waaruit de veelal gepensioneerde krachten kunnen putten. In dit land, Curaçao, moet gewerkt worden om een boterham te verdienen. Immers het is een land binnen het koninkrijk, met een zelfstandige status. Al keuvelend over de tentoongestelde stukken, oud en modern, opperde ik dat we vanuit ons dorp wel kunst kunnen aanleveren voor een expositie. Kunst uit het Koetshuis van Borne. Wie weet wat de toekomst brengt. De groep moet immers op zoek naar een nieuwe expo ruimte. Hopelijk wordt dan onze B[e-38]W wakker. We gaan weer terug naar onze overzeese gebieden.