Land in zicht!

Land in zicht!

4 juni, we verlaten Curaçao. Komen we hier ooit terug? Eerst maar eens naar het volgende stukje van ons Koninkrijk reizen. Het is twaalf uur en we verlaten ons huisje aan de zuidkant van Willemstad. Na een half uurtje rijden met de witte huurauto bereiken we de bescheiden luchthaven. Over m’n schouder werp ik nog een blik naar de omgeving van de startbaan. Gisteren heeft de zoektocht naar een, verloren, wijngaard van de Hof van Twente uit Bentelo niets opgeleverd. Mijn ogen turen in de verte. Helaas geen druivenstruik te zien.

Even later neemt een enthousiaste stevige dame, in een te strakke zwarte pantalon, voor Alamo onze auto in. En dan begint het wachten, inchecken, wachten en hopen dat de vlucht naar Sint Maarten vandaag toch nog vertrekt. Want wat blijkt: “Ze houden het vliegtuig in Paramaribo vast”, vertelt een jonge vrouw, met lange dreadlocks, en een groot vraagteken op haar gezicht. “Vertrekken we vandaag nog”, vraag ik bedremmeld. Maar niemand weet wat er gaat gebeuren. Gewoon niet zo moeilijk doen en op je af laten komen. Op de tijd te doden kijk ik wat rond. Een luchthaven heeft overeenkomsten met een terrasje. Bij de balie ratelt het. Een printer spuugt een lange reeks aaneengesloten kettingformulieren uit. Zelfs een Kringloopwinkel zou die printer niet meer aannemen. Uren later stappen we dapper in een oude Fokker. Zo’n type die we zelfs 50 jaar geleden in ons land niet meer zagen. Enfin, ons derde eiland komt toch in zicht. 1000 km overbruggen, op naar de bovenwindse eilanden. Philipsburg op Sint Maarten is een noodzakelijke tussenstop met overnachting. Om uiteindelijk in Sint Eustatius aan te komen. Die avond, in het donker, bereiken we toch nog ons overnachtingsplekje. ‘s Ochtends worden we gewekt door het typische geluid van bedrijvigheid. Ik trek de luxaflex open en zie waar we terecht zijn gekomen. Voor ons staan huizenhoog zeecontainers op elkaar gestapeld. Vrachtwagens met opleggers rijden af en aan. Hijskranen doen hun best om de overslag zo precies mogelijk uit te voeren. We zijn bij de haven terecht gekomen. De boterhammetjes, die tussen de korte broeken gepropt zijn, komen ietwat verkreukeld uit de koffer. Het smaakt nog prima. Bovendien om met lege maag de zee op te gaan is vragen om problemen. Want we gaan verder met de boot. Enkele uren later lopen we met rugzakken en koffers van het ene havenkantoor naar het andere. En dan is het flink schrikken. De tickets kunnen alleen contant afgerekend worden. Jan kijkt zorgelijk want hij weet wat de prijs is. “We zien wel”, denken we stoer. Met ‘het lost zichzelf wel weer op’ proberen we elkaar moed in te praten. Al de dollars worden uit alle hoeken en gaten bij elkaar geschraapt. $ 283,00 oei $ 17,00 te weinig. De veerdienst naar Sint Eustatius gaat maar op enkele dagen in de week. In het snikhete open kantoortje van 4 vierkante meter loopt onze temperatuur verder op. Totdat de jongedame gebiedt om de bagage op de weegschaal te zetten. “Two tickets?” We knikken. Op dit Nederlandse deel van Sint Maarten is de voertaal Engels en het betaalmiddel de dollar. “$ 150,00 please. Hè? Het is de prijs voor twee enkeltjes. Een beetje dom van ons, een vergissing. Een retourtje hebben we niet nodig. Omdat de reis vervolgd wordt naar Saba. Opgelucht haal ik adem. Een half uur later stap ik in een metalen overdekte boot. In het ruim beneden ruikt het naar diesel. De motor is niet afgedekt en bevindt zich tussen de passagiersstoelen. Dan maar naar het bovendek. In de afgesloten ruimte, waar de airco volop draait, zoeken we een plaatsje bij het raam. Leuk twee uur naar buiten kijken. Volop genieten van de zee. De overige passagiers zijn kennelijk eilandbewoners. Zij komen met gigantische zware koffers en dozen aan boord. Een kwartier voor vertrek vaart de boot uit. Ach we nemen het maar niet zo nauw. Buitengaats laat de zee zich van een onstuimige kant zien. Het bootje dat alleen passagiers vervoert en geen voertuigen bonkt op de golven. Het schip zwaait van links naar rechts. We kijken elkaar aan. Waar zijn we nu weer in beland? Ik probeer de focus op de horizon te leggen. Er is één kwartier voorbij. Nog een uur en drie kwartier te gaan. Ik moet mijn ratio geweld aan doen. “Deze boot is al langer in de vaart, hij vaart regelmatig op en neer, de kapitein weet wat hij doet…..” De angst om te vergaan en het beeld om naar de haaien te gaan verdwijnt niet. Vooral ook diep adem halen om de zeeziekte te trotseren. Ik kijk op mijn horloge. Gelukkig, het eerste half uur zit er op. De locals om mij heen geven geen krimp. Het water slaat hoog tegen de vierkante patrijspoorten aan. Bij het heen en weer zwaaien van de boot hoor ik het voortdurend kraken. Dat belooft niet veel goeds. Hadden we nou toch maar… schiet het door mijn hoofd. Het gekraak wordt steeds heviger en luider. Ik probeer aan leuke dingen te denken. Wat gaan we ook alweer doen op het eiland? Wat wil ik zien? De tijd kruipt voorbij. Ik kijk voortdurend de wijzers van mijn uurwerk vooruit. Juist als ik weer mijn hoofd naar rechts draai om daar de horizon op te zoeken, zie ik in de verte land. Ik stoot Jan aan. Kijk land in zicht! Op ons beider bleke gezicht verschijnt een glimlach. Nog even volhouden. Een kwartiertje later weten we niet hoe snel we van boord moeten komen.