Forten en schepen.

Forten en schepen.

Oranjestad is de hoofdstad, hoofdplaats, en enige dorpje van dit niet toeristische eiland. Alles is hier uitermate kleinschalige. Terwijl we door de smalle straatjes lopen zie ik fotogenieke schattige houten huizen. Na enkele minuten doemt Fort Oranje op. De vele kanonnen staan klaar om de houten zeilschepen aan te vallen. Wat zal hier een strijd zijn geleverd. Ook op dit eiland struikel je bijna over de kanonnen, kleine en grote. Is het een teken van de geleverde, gewonnen, gevechten en van trots? Terwijl we voor ons uitkijken fantaseren we over de zeeslagen. Het geluid van kanonskogels bereikt mijn oren. Grote houten zeilschepen manoeuvreren traag op de Oceaan om de beschietingen te ontwijken. Terwijl ze al zoveel mijlen hebben afgelegd. En dan slaan de kogels een gat in de romp. Langzaam zakt het schip in zee. Gelukkig kunnen de mannen, met baarden, nog net op tijd in die kleine bruine houten roeiboot zich redden. En dan ligt het schip naast vele andere op de bodem. Nu, eeuwen later, zoeken duikers ter vermaak de wrakken op. Een legende verhaalt dat op de bodem vele glazen blauwe kralen liggen. Deze werden in Nederland voor de slaven gemaakt. Maar die wierpen de kralen in zee. Als je nu een kraal vindt die aanspoelt wordt gezegd dat de kraal jou vindt. Een teken dat je terug komt op dit eiland. Nee, na enig zoeken vindt de kraal mij niet. Nu weten we waar we aan toe zijn. Een teken voor de toekomst.

De Zeeuwen zijn de eerste vaderlanders die hier ooit vier eeuwen gelden voet aan land hebben gezet. Een beeld van Michiel de Ruyter staat pontificaal op een pleintje. Het geeft helemaal het gevoel dat dit eiland van ‘ons’ is. Maar waarom wil je nou toch zo’n klein eiland hebben, zo ver van huis?