Botanische tuin

Botanische tuin.

Daar staan we dan in een supermarktje die je bij ons niet meer aantreft. Met een snerpend piepend winkelwagentje, uit de jaren vijftig van de vorige eeuw, verzamelen we wat boodschappen. Dit keer verse groenten, brood en melk. Wat zal ik vandaag eens koken? Op zoek naar voedsel wat onbekend is. Maar helaas vind ik alleen bekende producten. Met een prei, een ui en enkele paprika’s stappen we naar buiten. Voor een prijs waar je in Nederland voor een hele week groente haalt. Tja, hier moet alles aangevoerd worden. En dat heeft z’n prijs. Terwijl ik ’s avonds een heerlijke nasi klaarmaak snoep ik van de mini paprika’s. Ik sta in brand. Snel doof ik het vuurtje met het met omgekeerde osmose gefilterde water. De bijsmaak valt niet meer op. Langzaam kom ik weer bij. Pak de verpakking en lees ‘Irish pepper’. Goeie genade, gelukkig zit er nog maar weinig in de nasi. Tijdens de maaltijd overleggen we het programma voor de volgende dag. Als laatste onbekende plekje wil ik graag de botanische tuin zien. Op de plattegrond van het eiland staat die aangegeven. Niet ver van ons vandaan. We plannen het uitstapje voor de volgende ochtend na het ontbijt. Het is dan hopelijk nog enkele graden koeler dan op de middag. De temperatuur overdag en ’s nachts varieert tussen de 27 en 32 graden met een gevoelstemperatuur van 38 graden.

Zoals gepland pakken we de zwarte, al snikhete, auto rond een uur of tien. Slaan linksaf en rijden over een stoffige zandweg. Weldra verandert de weg, ter breedte van één auto, in een smal stenig pad. Voorzichtig, langzaam stuurt Jan de brede auto over het karrenpad. Kuilen en grote stenen mijdend. Rakelings langs keien die kennelijk van de rotsen zijn afgegleden. Er is geen mogelijkheid om met één of twee wielen in de berm te rijden. Struiken, bomen en een lage afgrond markeren het smalle pad. Terugkeren is geen optie. Er is geen enkele mogelijkheid om te draaien. Recht op ons doel af naar de botanische tuin. Af en toe slaat m’n hart over als er een diep gat of een grote steen ligt. De snelheid ligt zo laag dat lopen sneller gaat. Stoppen kan niet meer. En dan gelukkig zie ik een gesloten groen houten hek met een bord OPEN! Ik stap uit en verwijder de houten balk en open de poort. Het is stil. Ik zie niemand. Loop naar binnen en kijk of we ergens kunnen parkeren en draaien. Voor als we over enkele uren teruggaan. Ik loods Jan naar een stukje grasveld naast een afgebladderde verrekijker, op statief waar je muntjes in gooit, en onder een acacia. Hoopvol stappen we uit. De vervelende ervaring met de weg wordt even geparkeerd. M’n grote camera hang ik om m’n nek. Want er zitten hier kolibries, vlinders en veel soorten vogels. Volgens de boekjes. Na vijftig meter gelopen te hebben is het duidelijk. Een niet onderhouden tuin, vervallen bankjes, huisje en verveloze informatiepanelen. Wat ooit veel potentie had en glorievol was is sterk verwaarloosd. Teleurstelling maar ook verontwaardiging maakt zich meester. We keren terug naar de auto. Met een diepe zucht rijden we weer door de poort. Ik sluit het hek. Diep adem halen en dan maar weer stapvoets terug. Maar vanaf deze kant lijken de gaten in de rotsige zandweg dieper. Jan heeft geen goed zicht op de weg. Met veel moeite klim ik uit de auto. Aan beiden zijden is nauwelijks 10 cm over. Als een verkenner van een trekschuit loop ik voor de auto uit. Om aanwijzingen te geven welke kant het beste op gestuurd kan worden. Oeps de wielen lopen vast. De motor trekt hem niet meer uit dat gat. Een dot gas. Het rubber van de banden laten een penetrante geur achter. In deze zo frisse zeelucht. Maar nu moet de wagen blijven rijden. Jan roept: “ik moet blijven rijden, ik kan niet stoppen.” Mijn langzame looppas verandert noodgedwongen in een draf voor de auto uit. Het wordt steeds heter. De zon brandt op mijn hoofd. Toch moet ik buiten de auto blijven om te navigeren. En vooral niet zelf in een gat terecht komen, en struikelen over een leguaan. Het zal een zot gezicht zijn geweest. Een rennende Yvonne voor de auto uit en Jan die daarmee de wagen over de weg naar huis kan sturen. Gelukkig na lange minuten halen we adem. Dit nooit weer. In Nederland is het dan toch beter geregeld. Daar wordt je op tijd gewaarschuwd voor zo’n slechte weg. O nee, dit is ook een gemeente van ons land.