Caribische vrolijkheid

Caribische vrolijkheid

Saba is een eiland die je vrolijk stemt. De mensen groeten elkaar. Zelfs als de auto’s elkaar, zonder te krassen, passeren. Ons onderkomen ligt aan ‘de weg die niet gebouwd kan worden’. Regelmatig kijk ik over het balkon als er Caribische klanken mijn oren bereiken. Een auto met een en al vrolijkheid rijdt voorbij. Alle vingerplanten, leguanen en wij mogen mee swingen. Het is hier ‘lazy’ en volop genieten. In de verte zie ik de hoogste berg van Nederland: de Mount Scenery 877 meter hoog. In nevelen gehuld. En dan komen er weer claxonnerende auto’s, met een politieauto voorop, voorbij. Met een vlaggetje op het dak. Heeft FC Saba gewonnen? Dat kan niet. Er is hier geen vlak stukje voor een voetbalveld te vinden. Het enige vlakke stuk is bestemd voor de landingsbaan op het vliegveld. Jan fantaseert dat er misschien een kokosnotenpluk wedstrijd is geweest. De karakteristieke witte houten huizen met de rode daken en de kleine opgedeelde ramen en de planken luiken geven een romantisch beeld. Alsof hier de klok er niet toe doet. We willen meer van dit eiland zien. De luttele kilometers doen er niet toe. Veel mogelijkheden zijn er niet. Deze verborgen onontdekte parel heeft weer verrassingen voor ons in petto. We rijden drie keer langs het kerkje met een interieur van Christusbeelden en ventilatoren. En dan vinden we de smalle doorgang naar het pad die naar een baai loopt. We hadden het kunnen weten. De zee ligt lager dan het niveau waar we ons op begeven. Als in een achtbaan op een kermisattractie remmen we naar beneden. Vele honderden meters. Verschillende verkleurde houten bordjes markeren de wandelwegen. Die alleen maar rechtstreeks de afgrond in gaan. Hier en daar schiet een loslopende kip de weg op. Zwerfkippen. Terwijl de auto af en toe stil staat om de remmen af te laten koelen zie ik dat de flora weer is verdord. Maar ook loopt de temperatuur op. We zijn blij dat het eindelijk koeler is waar we verblijven. Het waait er behoorlijk. Om dit moment is het in Nederland warmer. Zelfs vallen hier geregeld moessonregens. Hevige stortbuien die de cisterne weer vullen. Daar waar de weg ophoudt en is ingezakt ligt een verlaten strandje. Even een baai voor ons zelf. Een blauwe zee, een idyllisch plaatje. Achter mij hoor ik iets vallen. De door erosie aangetaste vijftigmeter hoge zanderige wand laat af en toe stenen los. Ook dit eiland wordt bedreigd door droogte. De klimaatverandering eist overal z’n tol.