Wat zien ik?

Wat zien ik?

Terwijl ik mij verdiep in wat dit eiland te bieden heeft word ik geprikkeld door de grote variatie. Kiezen wordt lastig. In gedachten vul ik de dagen in. En dan doe je weleens dingen die je thuis zou laten. Het is 7.45 uur. Ik spring enthousiast uit bed. Om vervolgens de zwemkleding aan te trekken, snorkelspullen in de tas te stoppen en ‘en passant’ een ontbijtje naar binnen te werken. Een klein uurtje later dobberen we in de zoute kraakheldere turquoise zee. Om schilpadden te zien grazen. Terwijl ik boven hen zweef zie ik de metergrote beesten genieten van hún ontbijt. En even verderop hebben twee vissen al vroeg op de ochtend plezier. Even voel ik mij een voyeur. Maar toch blijf ik kijken naar deze twee parende vissen. Na een snorkelpauze wil ik terug naar mijn ‘vrienden’. Op de zwarte rubberen schoentjes loop ik voorzichtig over het zand in het lauwe water tussen de omvangrijke zwarte lavastenen door. Plots sta ik stil en mijn hartslag staat op hol. Een meter voor me zie ik een lange smalle, op een slang lijkend, beest in het water bewegen. Gelukkig zwemt hij land afwaarts. Ik zie hem niet meer. De twijfel slaat toe. Wat te doen? Ik haal diep adem. In mijn hoofd roepen de ‘vriendjes’, de schilpadden. Ik vermaan mezelf:” Grote meid zijn.” En dan tot mijn verbazing zwem óók ik de donkere maar heldere zee in. Op zoek naar die voorhistorische fascinerende beesten.

Enkele uren later staan we onder een oude vuurtoren. Een markante plek in het noorden. Een baken ‘uit de vergane glorie, voor vele schepen. Desondanks zijn er in de loop der eeuwen nog al wat schepen voor de kust vergaan. Soms door heftige zeeslagen maar ook door de onberekenbare zee. Het is een uitdaging om bij deze wrakken te snorkelen. Een binnenweg brengt ons naar Alto Vista. Daar, waar in samenwerking met de wijnmakerij Hof van Twente, een wijngaard is opgezet. In overleg met de mede-eigenaren in Bentelo zetten we op deze bijzondere zuidelijke plek een voet op het terrein. Blaffende honden stuiven op ons af. Een Arubaanse werpt een blik om de hoek. Als een onderneemster van een groot bedrijf staat ze op haar strepen. Ons rest niets anders dan vooraf te reserveren en een buiten proportioneel bedrag voor de toegang te betalen. Het past in het plaatje dat Aruba de toerist als melkkoe ziet. Wij rijden door naar de kapel, een bedevaartsoord, van Alto Vista. Hier zie je de bekende kruiswegstatiën. Ze staan vredig langs de weg met metershoge cacteeën ernaast. Het geeft een bijzondere serene aanblik.

Op de terugweg zie ik een school met een ouderwets leien schoolbord aan de buitenzijde van de roze betonnen schutting. “Maandag 26 juni 8.30 uur schoolreisje” staat er met gekleurd krijt op geschreven. Ik ben benieuwd waar de kinderen op getrakteerd worden. Op dit 30 kilometerlange eiland. Er naast staat de peuterschool. Aangegeven in Nederlandse bewoordingen. En de Arubaanse thuiszorg is de buurvrouw.

Bij thuiskomst strek ik buiten mijn benen onder de tafel van onze simpele kamer annex keuken. De huisleguaan met turkooiskleurige staart en dito poten blijft onverstoord zitten. Hij is het blijkbaar gewend. Zijn neef op Sint Maarten, de groene fluoriderende, rende voortdurend weg en was niet op beeld te vangen. Een schuchter typje. Zo, dat was vandaag. En morgen naar Arikok, het bijzondere natuurpark dat een derde van het eiland bestrijkt.