Slang in de zak

Slang in de zak

Nog even een laatste check of alles in de rugzak zit. Wandelschoenen aan en de wandelstokken, die voor een ander doel worden gebruikt, mee. Op naar het natuurpark Arikok. Op tijd heeft Aruba dit gebied veilig gesteld. Het besef om de natuur te beschermen wordt volledig omarmd. Hier geen gedoe over stikstofreductie. Het park kent merendeels wandelwegen, een geasfalteerde weg en gravelwegen. Na een half uurtje rijden kijk ik op de informatieborden in het bezoekerscentrum. Ik ben me ervan bewust welke gevaren er schuilen tijdens de wandellingen. Uitglijden op een pad en met je billen in een cactus vallen, een ontspoorde geit tegenkomen, geel/zwarte insecten ontmoeten, van een rots afvallen en boa’s tegen komen. De niet inheemse wurgslang. Die door z’n snelheid van vermenigvuldiging een groot probleem op dit eiland is. Afgelopen nacht heeft het enorm geonweerd en geregend. De temperatuur, met afwezigheid, van de zon is nu aangenaam. Dus de beoogde wandelingen lonken. Gewapend met de wandelstokken, die we gebombardeerd hebben tot slangen-verjaagstokken, loop ik over een loos bruggetje. Jan voorop om die onverwachte gasten op te vangen. Al spoedig verdwijnt mijn angst. Links en rechts zie ik metershoge cacteeën. Maar ook kleine met bosvruchten erop . Het pad kronkelt. Na iedere bocht verschijnt een kleurig toefje op een cactus. Bloemen die totaal onbekend zijn maar wonderlijk. Hoe kan zoiets fleurigs uit zo’n droge oude cactus tevoorschijn komen. Mijn camera draait overuren. Mijn angst voor het onverwachte is beheersbaar. Af en toe wil een kleine hagedis of leguaan onverwachts het pad kruisen. Op gelucht haal ik adem als we na twee uur lopen achter een lekkere bak koffie in het ‘visitorscentre’ zitten. En nu verder met de auto. Naar de kust en de grotten. Het ergste heb ik gehad, de wandeling met boa’s tussen de cacteeën. Na een vreselijke weg, met diepe goten, die eigenlijk niet geschikt is voor een normale personenauto, bereiken we de noordkust. Metershoge golven beuken tegen de rotsen. Nerveus vis ik mijn camera uit de tas. Het is een ongekende kracht van de zee. Het is één zoute waterwolk die over ons heen trekt. Oeps, ik voel me een zoutpilaar. En de camera is er ook niet blij mee. Met enig respect toch maar afstand nemen van deze enorm machtige oceaan. Op naar de grotten met authentieke grottekeningen. Ooit gemaakt door de oorspronkelijke bewoners van dit eiland, de indianen. Tekeningen bijzonder in zijn soort. Omdat zij tweekleurig zijn, rood en wit. Ik kijk ernaar en realiseer me dat deze bevolkingsgroep is verdreven door onze voorouders, de kolonialisten. We rijden over de gravelweg door naar de volgende grotten. Het is telkens even zoeken op de plattegrond. We vinden de plek omdat er nog een auto geparkeerd staat. Een uit stenen uitgehouden trap brengt je naar een donker hol. Hier moet het krioelen van vleermuizen. Ik vraag me af of het slim is om zomaar de grot in te lopen. Jan zet de zaklamp van de smartphone aan. Schoorvoetend volg ik hem. In de verte zie ik een lichtbundel. Terwijl ik zorgvuldig mijn voeten plaats op de oneffen ietwat gladde ondergrond staan we plotseling in een portaal. Helder verlicht door de gaten in het plafond. Natuurlijk licht verlicht de stalactieten en stalagmieten. Maar we hebben nog geen vleermuis gezien. Dus verder met gebogen ruggen kruipen door de donkere gangen. Tot de volgende zaal met natuurlijk licht. Waarschijnlijk houden de vleermuizen vandaag het voor gezien. We lopen naar de auto voor de terugtocht. Daar werp ik een blik naar links. Kijk daar is nog een uitzicht punt. Van een afstandje zie je de grotformaties van deze bergen. Na een minuut klauteren staan we daar. Eerst met de rug naar het gesteente en de blik op de zee. Wat een uitzicht links en rechts. En dan…. zie ik iets wat ik vreesde. Bij de zojuist gearriveerde jeep die naast onze Daihatsu parkeert is tumult. Een rancher staat daar met een slingerende slang in z’n hand. De man in een blauw t-shirt met een schamel beige hoedje op staat met een plastic zak in de hand. Hebben ze net die slang gevonden? Daar waar we zojuist liepen? Het lukt ze niet om dat beest in de transparante plastic zak te krijgen. Het is een strijd. De slang laat zich niet dwingen. Is het een boa? Zo’n beest die men hier liever kwijt dan rijk is? Omdat hij de inheemse dierenpopulatie bedreigt. Na vele lange minuten zakt de slang in het naar mijn idee te kleine zakje. En nu? De rancher loopt naar een groen houten huisje met een loket. Hij legt daar op een plank de plastic zak met inhoud neer. Van dertig meter afstand zie ik de zak voortdurend bewegen. Tja, ik moet toch naar onze auto om thuis te komen. Met lood in de schoenen en dichtgeknepen keel loop ik richting het groene houten huisje en de auto. Ter geruststelling hoor ik mijn echtgenoot fluisteren: ”De slang in de zak beweegt door de keiharde zeewind.”