Even helemaal in verwarring.

Even helemaal in verwarring.

De boot vaart verder na de wandeling, klauterpartij, met bezoek aan de rafflesia. Gisteren heb ik later nog een foto bij het artikel geplaatst. Van de bijzondere, zeldzame, bloem van een meter doorsnee die rechtstreeks op de grond groeit. Het uploaden gaat niet altijd naar wens. Sommige hotels hebben gebrekkige wifi.

We scheren weer over het meer. Af en toe vliegt er een hornbill, met zo’n mooie gele snavel en lijkend op een toekan, voor de boot uit. Dan legt de scheepsjongen annex kapitein bij een drijvende winkel aan. Op aan elkaar geknoopte bamboestengels loop ik over de provisorische aanlegsteiger. Het winkeltje drijft op lege rood gestreepte olietonnen. Het is het enige verkooppunt in de verre omtrek. De Maleisische Aboriginals halen hier met een bootje hun boodschappen. Immers rondom het enorme meer in de jungle lopen geen wegen. In de open ruimte, dat meer wegheeft van een magazijn, worden essentiële producten verkocht. De uien liggen naast de spijkers. Chips en cola in de andere hoek. Gekleurde plastic huiswaar bij de rijst. Even later stappen wij naar buiten met een flesje cola. De scheepsjongen en de gids dragen een enorme baal met rijst, wel twintig pakken noedels en vijf tray's met eieren. Ik tel er zo 150. Alles gaat in onze boot. We verlaten de betrekkelijk bewoonde wereld en vliegen over het water naar het volgende punt. Een half uur lang bonkt de boot op de golven. Ik vrees voor de eieren. Nu zou het in deze hitte zo maar kunnen zijn dat het automatisch ‘scrambled eggs’ worden. Voortdurend zit ik met mijn camera klaar om vogels en eenvoudige houten huisjes, die op de hellingen gebouwd zijn, vast te leggen. Zo nu ook weer. We komen heel dicht bij. Dat worden vast mooie plaatjes. Hutten op palen met daken van palmbladeren. De kapitein stuurt richting de verzameling hutten. Vijf minuten later sta ik verdwaasd op het gele hete zand tussen de schamele hutten. Ik kijk om me heen. Dit is geen cultural village. Kindertjes kijken me met hun donkere oogjes aan. Moeders in sarong en kabaja met baby’s in hun armen zitten bij elkaar op de grond voor hun hut. De was is net gedaan in het meer. Het hangt te drogen aan de lijn. Overal kruipen kippen en honden onder de hutjes door. Er wonen hier ongeveer zestig mensen. De gids heeft voor hen de rijst, noedels en hele eieren meegebracht. Ik geloof niet wat ik zie. Er zijn hier geen sanitaire voorzieningen. Een klein zonnepaneeltje, A4 formaat, zorgt voor wat elektriciteit voor een smartphone. Via een satellietverbinding hebben ze contact met de buitenwereld. De gids legt uit dat deze groep er voor kiestom zo te leven. Er leven in dit gebied meer van die groepen. Zonder luxe waar wij mee omringd zijn. Het is respect voor elkaars keuze van leven. In geval van nood zorgt de overheid voor medicijnen. Deze mensen beheersen nog veel oude en simpele ambachten. En jawel, daar zie ik kettingen, bewerkte houten blaaspijpen en wandelstokken liggen. Van een nabij gelegen boom worden de zaden gebruikt als kraaltjes. Vrouwen maken hiervan een halssieraad. Natuurlijk neem ik die mee als aandenken. Een sierlijk gesneden blaaspijp en pijltjes om op jacht te gebruiken laat Jan toch maar liggen. Hij gaat voor z’n wild wel naar de Hanos. Ik loop nog wat rond tussen de hutten en zie daar een draad vol wandelstokken te drogen hangen. Gemaakt van bamboe, krom getrokken. Ze zijn een beetje te lang om die in de koffer voor mijn vader mee te nemen.

Bekomen van de cultuurshock varen we verder richting een waterval die hoog op een berg ligt. We leggen aan, stappen over olifanten shit en klauteren over rotsen. Na drie kwartier zit ik te mijmeren bij een poeltje van de waterval. Bezweet en terug denkend aan wat ik een uurtje geleden zag. Die andere wereld die ver van mij af staat.