Het schoenpoetsertje.

Met ingehouden adem volg ik de bochten van de slingerende weg door het hoogland naar Chichicastenango. Een geïrriteerde chauffeur van het minibusje neemt alle risico’s die er zijn. Ik schud mijn hoofd, “als u blieft, niet inhalen voor de bocht met een stijgingspercentage van wel misschien 20%”. En weer gaat het gelukkig goed. Plots word ik opgeschrikt door passerende chicken bussen. Geen wonder dat er nogal eens bussen het ravijn in knikkeren. Opgelucht halen we adem als we uitstappen in het plaatsje dat beroemd is om zijn “indianenmarkt”. Van heinde en verre komen deze Maya’s om hun koopwaar aan te bieden. Heerlijk wat een culturele rijkdom. Vrouwen in bonte heupiles, ceinturos en rokken. Regio gebonden patronen. Terwijl we tussen de varkensdarmen, pens en cactusstaven slenteren horen we onregelmatig klokken beieren. Aangetrokken door het geluid en hout en wierook geuren staan we voor een trap in de vorm van een Maya tempel. Bovenaan gekomen zie ik vooral rook en kaarsen voor de ingang van de kerk. We mogen getuige zijn van een ritueel. Bossen gekleurde kaarsen worden aangestoken. Een blik met brandstof, dat rook produceert, wordt aan een touw heen en weer geslingerd. Met respect betreden we de donkere met rook gevulde kerk. Stilletjes op een bankje kijk ik naar die andere wereld. Mannen en vrouwen, priesters in daagse kleding, schuiven op de knieën voor verschillende gekleurde vierkante verticale ornamenten. Ze schrijven vierkante figuren op de grond. Ze richten zich tot de heiligen en natuurkrachten om het noodlot af te weren. En hopen op een goede oogst. De religie is een mengsel van Christelijk monotheïsme, Mayarituelen en animisme.
Even later nemen we plaats op stenen rand bij een pleintje. Ieder met onze eigen gedachten. Voor ons loopt een jongen met een houten bak met borstels en schoensmeer. Ik schat hem op 10 jaar. Onze schoenen kun je niet poetsen. Achter ons spelen kindertjes met een bal. Hun moeders kijken toe. Voor ons passeert een slanke jonge verkoper met lange stok. Bovenop de stok hangen allerlei gekleurde zakjes. Het lijkt op suikerspin. Kinderen rennen op het snoepgoed af. Met in hun handjes Quetsels. Twee seconden later zonder de muntjes maar met een zakje suikerspin. Niet alle kinderen komt dit toe. Even verderop staat het schoenpoetsertje te kijken naar zijn leeftijdsgenootjes.