Eerlijke koffie.

We stappen met de locals op de veerboot van Panajachel naar San Pedro over het Atitlanmeer. Een volgelopen krater omringd door 3 vulkanen en meerdere dorpjes. Daar waar de traditie gekoesterd wordt. Hier kan ik weer mijn hart ophalen aan de diverse drachten van met name de vrouwen en meisjes. En jawel, de enkeling die in spijkerbroek loopt is een toerist. Een steile met keitjes bedekte straat voert ons naar het centrum. Regelmatig springen we opzij voor een tuk-tuk die wel erg hard rijdt. Op een schemerige binnenplaats zie ik een oude vrouw met garens bezig. Vol trots toont ze me de garens die ze om houten staven wikkelt. Die ze her en der met een draadje afbindt. We spreken elkaars taal niet. Maar begrijpen beiden waar ze mee bezig is. Draden voorbereiden om met indigo te verven. Vervolgens wordt er mee geweven.
Op de markt zie ik aan weerszijden kleine ronde plastic bakken met tomaten, bonen, vissen etc. liggen. Alles in zeer kleine hoeveelheden. Een geringe oogst. Er wordt alleen door vrouwen gekocht en verkocht. Waar die afgewogen wordt met een primitieve handweegschaal.
Net op het moment dat we trek in koffie krijgen zie ik een open koffiehuis. Al snel lezen we dat het hier om eerlijke koffie gaat. Terwijl we in het lege 3 verdiepingen pand een plekje zoeken stuiten we op simpele koffiebrand- en pelmachines, een bascule en balen koffiebonen. We zitten op het dak met naast ons een zeil waarop bonen liggen te drogen. Even genieten van een heerlijke eerlijke bak koffie in het zonnetje. Tegelijkertijd is die rampzalig. Ten gevolge van de klimaatverandering zijn de afgelopen jaren koffieoogsten mislukt. Het is te droog. In een land dat al armoede kent is dit desastreus.