3 paar Bruine kinderoogjes

Het is 18 uur en donker. Voor ons etenstijd. We lopen het dorpje Panajachel in. Struinen de straat af naar een eethuisje wat ons aan staat. Stalletjes waar te plekke iets wordt bereid geniet niet onze voorkeur. Tussen de kramen met geweven stoffen, mutsen, oorbellen, tassen, nepnagels en prullaria strijken we bij een open restaurant “Uruguay” neer. Een vol eethuisje met open keuken. Goed teken. Ons tafeltje staat op de stoep. De tuk-tuks rijden op 2 meter afstand voorbij.
20 minuten later zit Jan achter een bordje met vlees, bieten en rijst. Voor mij ligt tofu met hetzelfde. Achter ons speelt een verlopen hippie op een gitaar. Terwijl we eten proberen straatventsters paarsblauwe kleedjes, mango’s en kralen kettingen aan ons te verkopen. Het leven speelt zich op straat af. Als de acrobaten met hun vuurgevaarlijke kegels op de weg zijn uitgespeeld stopt er een S.U.V. voor ons tafeltje. 4 goedgeklede Guatemalteken, 2 mannen met hun partners, stappen uit. Een trotse vader draagt z’n zoontje van 1 ½ jaar op z’n arm. Ze nemen plaats aan de gereserveerde tafel naast ons. Ook op de stoep. De peuter draagt een gebreid mutsje op deze kille winter avond. Om hem zoet te houden krijgt hij de smartphone van papa. Grote bruine oogjes staren naar het verlichte scherm. De dames en heren praten geanimeerd terwijl de borden met kleurrijk voedsel wordt opgediend.
Nadat de zoveelste vrouw met ananas op haar hoofd ons kansloos probeert te verleiden verschijnen in haar kielzog twee jongetjes. Ieder met een houten bakje op de buik. Gedragen door een versleten touw om het halsje van de ventjes. Zijn ze 6 en 8 jaar? Ze proberen snoep, vriendschapsbandjes, kettingen en ander klein spul te verkopen. In opdracht van hun moeder? Of hebben ze die niet? Ze lopen met hun gammele bakjes naar het tafeltje naast ons. Plotseling is de verkoop niet belangrijk meer. Ze blijven achter de peuter staan. Aan de grond genageld. Eén ding is belangrijk: het scherm van de smartphone van de peuter. 2 paar bruine kinderogen zo leeg, vergeten de wereld om hun heen. Ik zie een wereld van onrechtvaardigheid. Een peuter met een smartphone, eten, een liefdevolle vader en 2 straatjochies die in het donker hun kostje moeten verdienen. Er verschijnt een traan op mijn wang. En later terug op onze kamer laat ik mijn tranen de vrije loop gaan.