Met een Maya baby in de Chicken bus.

Het is 10.45 uur, zondag 3 februari. We wachten op Frankie. De taxichauffeur die ons oppikte bij de bus stop in Orange Walk. Hij heeft ons zijn telefoonnummer gegeven zodat we hem ieder moment kunnen oproepen.
Wederom hebben we bus tickets die we vooraf in Nederland geboekt hebben. Voor
€ 15,- 1 ½ uur rijplezier. Van Orange Walk naar Belize City. Ook nu bekruipt ons een onrustig gevoel. Waar stappen we op. De receptioniste van ons verblijf gaf met stelligheid aan dat het busstation de enige bus stop locatie is. Een donkere ietwat gevulde swingende Frankie wuift naar ons. Hij is klaar voor de rit met z’n wagen vol butsen. Ook nu weer wordt de achterbak met een touw vast gebonden. Om te voorkomen dat onze bagage straks voor het oprapen ligt. Toen hij ons enkele dagen geleden oppikte gaf hij aan dat aan de andere kant van de straat het opstappunt is. Nu is dat kennelijk in zijn “mind” verandert. Hij rijdt het zanderige terrein van het busstation op. Merkt op dat de autobus vroeg is. Hij staat klaar! Jan en ik kijken elkaar aan. Dit kan nooit goed zijn. Terwijl Jan afrekent ren ik uit de auto naar de bus. Daar staan 3 mannen leunend tegen de bus te filosoferen over easy going. Ik toon ze de tickets en vraag of dit de goede bus is. Aangezien ik geen Creools spreek gaan ze over op Engels. Met veel gebaren en stemverheffing geven ze aan dat het een Mexicaanse maatschappij is. Dat kan niet. Zíj gáán wel naar Belize City. We kunnen mee. Inmiddels komen Jan en Frankie over het stoffige terrein aan met onze bagage. We twijfelen niet. Dan maar in deze chickenbus instappen. De dood of de gladiolen. Jan zorgt met de chauffeur dat onze grote bagage onderin naast allerlei andere waar onderin de bus wordt geplaatst. Met de kleine rugzakken sta ik op de eerste tree. En zie een overvolle bus. De conducteur schiet achter mij de treden op. Hij vindt voor mij nog een plaatsje. Naast een vrouw met een baby. Jan wordt naar achteren gebracht. De motor en muziek wordt gestart. Daar vertrekken we. Met open ramen en deuren, ronkende motor en Caribische klanken swingen we door het ;landschap van Belize. Omdat het zondag is zitten er nog net geen kippen op schoot. O jee. Wat hebben we gedaan. Om de honderd meter stapt iemand in. Of stapt iemand uit. Moeten wij zo vele kilometers afleggen? Naar mate we verder rijden wordt er minder gestopt. Ik begin een praatje met mijn buurvrouw. Terwijl ze de baby met donkere haartjes en bruine oogjes de fles geeft. Wel heel erg jong denk ik. Ja, 6 weken is hij. Hij heet Zoe. Een Maya naam? Ze weet het niet.
Na een half uur schuift Jan naar voren in de bus. We zitten in de buurt van elkaar. Kijken elkaar aan en zeggen: best leuke ervaring. En wat blijkt: we komen nog eerder aan in Belize City dan de oorspronkelijk geplande tijd.