Paradise Island: Naar de haaien

Met het geruis van de Caraïbische zee op de achtergrond werp ik de deur van ons houten simpele kamertje in het Guesthouse open. En sta direct op het planken balkon. Voor me wuiven de palmen, de ochtendzon staat een fractie boven de rollende golven en een kolonie pelikanen zit op palen voor zich uit te staren. Onder mij loopt één van weinige zandwegen op Caye Caulker. Een eiland van ongeveer 5 x 1 km. Waar geen auto’s rijden maar golfkarretjes. De modes is hier om blootsvoets te lopen. Hetgeen wij natuurlijk niet doen. “Go Slow” is het mantra hier. Een zeer bruin gebrande schaars geklede man met dreadlocks veegt met een vers afgevallen palmblad in een laag tempo de zandweg schoon. Twee agentes, in te strakke bruine uniformen waarvan de knoopjes er bij een windvlaag afspringen, rijden in een golfkarretje voorbij. De ene houdt een wapen in de hand vast, een honkbalknuppel. Het is de sfeer van de televisie detective Paradise eiland. Een genot om zo in deze sfeer te verkeren. En met niet te vergeten volop kreeft. Voor een habbekrats te bestellen, € 15,-. Zelfs als ontbijt.
Vandaag gaan we de zee op: snorkelen. Hans: we hebben dit, zoals andere excursies, ter plekke geregeld.
De zwemkleding gaat aan, de snorkels gaan onder de arm mee. We steken het zandstraatje over en wachten op de instructies en de boot. Twee enthousiaste locals nemen een Canadese vrouw, 2 Amerikanen en ons mee de zee op. Terwijl de wind aanwakkert zet de speedboot vaart richting Barrier Rif. Een Heritage side. Het is na die van in Australië het meest grote, en beschermde rif ter wereld. Verderop ligt het beroemde Great Blue Hole. Alleen interessant voor duikers. Vandaag niet voor ons.
Met een plons springen we met volle uitrusting in de zoute zee. De gids voorop. En …. de onderwater wereld ligt aan onze voeten. Eén van de mannen gidst ons langs allerlei soorten koraal, blauwe vissen, barracuda’s. Onder mij zweeft een klein zeepaardje. Paars vlinderkoraal wuift. Ik heb de neiging om de oranje vissen te aaien. Wat een intrigerende wereld. En dan te bedenken dat ik in Cuba mijn angst moest overwinnen. Om voor het eerst weer te zwemmen na de heupoperatie. Na een half uur hijsen we ons weer aan boord met die onhandelbare zwemvliezen.
De boot brengt ons naar een andere interessante plek: naar de haaien en de roggen. Ik moet wel even slikken. “Ze zijn niet agressief hoor”: zegt de gids. Ja, ja denk ik. Hij raadt mijn gedachten. “Dat was een ander soort rog”: vertelt hij. “Waar de beroemde Australische natuur freak en t.v. held Steve Irwin bij om het leven is gekomen”. Ik slik. Hij is in Australië bij de Great Barrier gestoken door een pijlstaartrog!
Het anker wordt uitgegooid en aan stuurboord wordt aas in het water geworpen. Daar komen de haaien aan zwemmen. Het is de bedoeling dat wij ons aan bakboord de zee in en glijden. “Op naar de haaien”! Jan steunt me nog even met de opmerking: “laat je niet kennen”. Nou de dood of de gladiolen dan maar. Ik laat me achterover in de golven vallen. Geen weg meer terug. En direct zwabberen een aantal grijze roggen om me heen. Jakkes. Met een spanwijdte van wel anderhalve meter. Mmmm toch wel wonderlijk. Ik zwem om de boot heen, richting de haaien. Een enorme school pikt het aas op. Ze zwemmen onder me en om me heen. Samen met de roggen. Even later liggen we gezusterlijk in het water, de zusterhaaien en ik. En dan……….met een ferme slag draai ik me om. Om me zo snel mogelijk weer in de veiligheid te brengen. In de boot.