Magisch moment bij volle maan.

Het is zo’n 32 graden. Een palmboom biedt schaduw op het strand. De branding lokt. De Pacific, hier bij Tamarindo, biedt gedeeltelijk verkoeling. Zonder een moment van aarzeling dompel ik me onder in de golven. Een Costa Ricaan baant zich een weg door het mulle strand. “Happy hour Coco”. Jan bestelt 2 kokosnoten. En we lessen onze dorst met het eerlijke sap. Gewoon met een rietje in een noot. De okergele zon zakt en strijkt haar oranje licht over de baai. We lopen huiswaarts om ons op te maken voor de opwindende avond. Jan pakt de filmcamera en ik de Canon fotocamera. “Wandelschoenen en donkere kleding aan”, werd ons dringend geadviseerd.
We verblijven in een plaatsje dat bekend is als “surfparadijs”. Maar daarvoor zijn we hier niet gekomen. Wel voor het nationaal park: Marino Las Boulas. Deels een maritiem park.
Het is 18.00 uur. We stappen vol verwachting in een minibusje. Het is inmiddels donker. 50 minuten rijden we door kleine dorpjes en over hobbelige zandwegen langs de zee. Terwijl de tijd verstrijkt en de duisternis toeneemt neemt ook de spanning toe. Het busje stopt in de middle of nowhere. Op korte afstand hoor ik de golfslag. We stappen gewillig uit. Staan na 10 meter op een strand. De gids reikt een zaklamp aan. “Zo weinig mogelijk gebruiken. Volg mij”. In de duisternis stappen we over vulkaangesteente, lopen over nat strand en omzeilen plassen. We lopen volgzaam en zwijgzaam in de donkerte achter hem aan. Luisterend naar de golfslag en de stilte van de natuur. Na 20 minuten verspreidt zijn zaklamp rood licht. De uitleg volgt kort en krachtig. 3x knipperen volg mij. Meermalen knipperen loop hard weg. “Waar voor”? denk ik later. Geen antwoord. We moeten doorstappen. Het water pijl stijgt. Het is de vraag of we via deze weg terug kunnen. Zo niet, dan is het via de jungle. Ik moet er niet aan denken om in het donker me tussen al die beesten en vingerplanten te begeven. Na een half uur lopen ontdekt de gids in het maanlicht sporen. De volle maan schijnt over het strandje. Een plekje wat overdag niet bereikbaar is. Plots staan we stil. Vanuit de zee naar een kuil onder bladerloze bomen loopt een meter breed spoor. Mijn hart slaat op hol. Betekent dit? Ja, er moet hier ergens een Lederschildpad, Groene schildpad of Warane eieren leggen. We volgen het spoor en zien een paar honderd kilo schildpad de lucht klaren. Met haar zwemvliezen strooit ze zand door de lucht. We blijven op respectvolle afstand. Na 20 minuten mogen we haar heel voorzichtig benaderen. Eén voor één. Om het baren van de eieren zo’n 80 tot 150 niet te storen. Zwijgzaam kijken we toe hoe ze haar taak volbrengt. Afhankelijk van de omgevingstemperatuur worden het mannetjes of vrouwtjes. Na een half uur maakt ze een beweging richting zee. Wij ook. En volgen haar. Het is het moment om haar te filmen en op de gevoelige plaat vast te liggen. In de volle maan schuift ze naar de zee. Haar jongen blijven als wees achter. Na 2 maanden gaan zij, als beschermde diersoort, ook richting de oceaan. Slechts 1 % overleeft. En komt terug om op de geboorteplek om weer eieren te leggen voor de nieuwe generatie.