Uit je dak voor een Quetzal

Het is half acht. We staan klaar om het nevelwoud van Monteverde in te trekken. Tijdens de vorige wandelingen in de nationale parken zijn we zelf op zoek gegaan naar bijzondere vogels. Maar ja, kenners zijn we niet. Dus nu toch maar eens met de eigenaar van ons gehuurde huisje op pad. Hij gewapend met statief en een soort periscoopachtige verrekijker en wij met onze camera’s. Verschillende kolibries en rode kanariepietjes fladderen ons voorbij. Leuk. Maar door hun nerveus achtige trekjes moeilijk te volgen en vast te leggen. De gids hoort natuurlijk allerlei gefluit welke hij tot soort namen kan duiden. En dan raakt deze jonge man helemaal opgewonden. Hij grijpt z’n statief en holt over het smalle kronkelende pad. Schiet naar beneden langs de gatenplanten, springt over boomstronken. Kijkt achterom en verwacht dat ook wij het hazenpad nemen. Waarom nou toch? Hij roep iets van kwetszalf. We zijn wijs en volgen hem schoorvoetend. Daar staat hij met z’n statief breeduit. Stralende bruine ogen, z’n mondhoeken bereiken z’n oren. “Een Quetzal, male and female” : fluistert hij. You are happy people! Ik staar naar de groene oase. Wat is er toch bijzonder? En dan word ik ook stil. Bovenop een tak zit een vogel met een meter lange staart. Alsof hij in een pot met groen, blauw en rode verf is gevallen. Niet ver daar vandaan maakt een gifgroene vrouwtjes Quetzal in een hol van een boom haar nestje. Deze zeldzame vogels zijn het bewonderen waard.
Nog met de Quetzal op m’n netvlies zie ik Danilo, de gids, weer vooruit hollen. Kom, kom, dit is toch geen forest run? We rennen achter hem aan. Over het stijgende smalle pad. Vol met boomstronken, afgevallen blad en ritselend gevaar. Ik heb nog nooit iemand zo opgetogen zien kijken bij het horen van een fluit. Een hard eentonig scherp geluid dringt het oor binnen. De uitleg volgt. Luister, dit is de Belbird. Een vogel van dit formaat die de meeste decibel kan produceren. Het draagt wel kilometers ver. Hij wijst naar boven. Ik zie alleen maar takken en bladeren en heeeeel hoge bomen. Maar door z’n super verrekijker kan ik het bijzonder zeldzame vogeltje met snorharen van 15 cm. lang bewonderen. Danilo vertelt dat we geluk hebben. Hij heeft dit beestje al lange tijd niet gezien.
De volgende dag lopen we, zonder gids, door een ander natuurpark. Kijken elkaar aan. Horen we daar een bel? We turen naar boven. En met het blote oog zien we alweer een Belbird. Wat hebben we weer een geluk!