Back in Africa.

Na 26 uur reizen, met en na veel turbulentie, dalen we de vliegtuigtrap in Windhoek af. De geur van rood zand, stof, droogte, zinderende hitte, leegte en eenvoud prikkelen onze zintuigen. Even later staan we met beide benen op de Afrikaanse grond. In de realiteit. Formuliertjes invullen. Ondertekenen dat we geen hoofdpijn, koorts etc. hebben. Voordat je er erg in hebt zweeft er een thermopistool voor je gezicht. Ebola! Gelukkig is de Afrika koorts van Jan niet doorslaggevend. Jan is weer thuis.
Vermoeid nemen we de instructies bij het ophalen van onze 4x4 tent-wagen in ons op. Het Afrikaanse avontuur kan beginnen.
Kennelijk scoort de criminaliteit ook in Windhoek hoog. De eerste overnachting in een B&B leek op een rustplaats in een fort. Ommuurd, met schrikdraad omgeven en afgesloten met een degelijk hek van Duitse makelij. Namibië is een voormalig Duitse kolonie. Hetgeen volop is waar te nemen.
Op 6 november staan we fris op. Na de eerste kakkerlak dood getrapt te hebben. Ons doel is om vandaag het natuurpark Etosha, in het noorden van Namibië, binnen te rijden. Een tocht van 420 km., ongeveer 7 uur rijden.
Etosha is qua oppervlakte vergelijkbaar met Nederland. Met 6 kampen waar je kunt overnachten. Zonder dorpjes of nederzettingen. Dat betekent foerage inslaan voor een langere tijd. In Okahandja, een typisch Afrikaans dorp met een Spar, slaan we 15 liter water, verse groente, conserven blikjes, pasta en andere houdbare levensmiddelen in. Terwijl Jan druk bezig is met het afwegen van butternut en bananen neem ik de kans waar om ongegeneerd de traditioneel geklede vrouwen aan te staren. Waren dit de Damara’s of de …? Volop geniet ik breed puntige hoofddeksels, de blauwbedrukte stoffen, de wijde rokken en de schommelende presentatie.
Uiteindelijk karren we met een auto vol geladen naar Okaukuejo.