Zelfbeheersing

Weer terug…wat een lekker gevoel om in november in een warm land te zijn terwijl het thuis koud en guur is, althans volgens de statistieken want toen we vertrokken was het voorgaande weekend ruim 20 graden. Op het moment van schrijven hebben we al meerdere dagen ruim dertig graden en zijn we al weer een beetje gewend.
De reis naar Etosha(woensdag 5 november) ging zonder problemen, net als het voorafgaande stuk. In het eerste kamp hebben we gekampeerd en wonderwel ook goed geslapen. Genieten van de dieren rondom de drinkplaats, we werden meteen getrakteerd op een kudde zebra’s, olifanten en ’s avonds een neushoorn. En wel een zwarte neushoorn, de meest zeldzame en agressieve.
De eerste twee dagen hadden we geen onderkomen gereserveerd, we hebben erop gegokt dat er wel een kampeerplaats beschikbaar zou zijn, de tweede dag zijn we naar een ander kamp gereden ongeveer 70km naar het oosten genaamd Halali. Daar ontdekten we dat we toch nog niet geheel geacclimatiseerd waren, niet verwonderlijk als je weet waar Yvon de laatste weken zoveel energie in heeft moeten stoppen, we hebben dus een chalet genomen in plaats van een kampeerplek. Heerlijk ouderwets weer een boerewors gekocht en op de BBQ gegooid. Een fles rode Zuid Afrikaanse wijn erbij en we waren weer helemaal de oude!!
Daarna kwam een voor mij toch wel memorabele dag…mijn oudejaarsavond… de laatste dag dat ik nog maar 59 ben. De dag besteedt aan rondrijden en de naast het kamp gelegen drinkplaats bezoeken. De dieren hadden het goed met ons voor, giraffen, zebra’s, sabelantilopen, olifanten, neushoorns en een familie leeuwen. Prachtig.
Nieuwjaarsdag werd ik verrast door mijn liefste met ballonnen, slingers, cadeautjes en een heerlijke taart met kaarsjes. Een heerlijke relaxte dag met alles wat erop en eraan hoort.
Bij het inchecken in Okaukuejo werd ik even op de proef gesteld. Wat een ongemotiveerd personeel en wat bureaucratisch zeg! Huisadres, telefoonnummer, boekingsnummer, aantal personen in de groep en aantal personen in het huisje (!!) , op het eind moest er nog 500 Namibische Dollars betaalt worden als sleutelborg. Geen probleem natuurlijk maar ik maakte de onvergevelijke fout om de biljetten niet direct vóór haar neer te leggen maar iets te ver weg zodat ze zich moest verplaatsen en daar was mevrouw niet van gediend. Ik kan me over het algemeen goed beheersen maar hier ging het nog maar net goed. Afrika is een bijzonder land zullen we maar zeggen.
Op het moment zitten we in Numatoni, het meest oostelijke kamp. Een fort dat door de Duitsers in de negentiende eeuw is gebouwd en zo in Walt Disney terecht kan. We waren hier drie jaar geleden ook en vonden het een prachtig onderhouden gebouw. Nu zijn de restaurants verdwenen en is en een betonnen gebouw buiten het fort neergezet waar je van het buffet kunt ‘genieten’. Onderweg hiernaartoe hebben we geluncht in Halali bij de water hole. Wat een feest! Een hele kudde olifanten met jonge kalfjes kwam ook drinken en genieten van het water. Dát gevoel kun je niet onder woorden brengen maar is de reden dat ik al zo lang van Afrika houd (en Yvon ondertussen ook!)
Morgen gaan we Etosha uit op weg naar de noordkant van de Okavango delta door de Caprivi strip aan de Angolese grens. Via internet heb ik ‘Roy’s camp’ gevonden. Ben benieuwd hoe dat zal zijn?