De Okavango delta.

Tot nu toe hadden we nog niet veel gezien van de zo beroemde grootste inlandse delta ter wereld, de Okavango. Iedereen weet natuurlijk dat het water voor deze delta (250 bij 250 Km ongeveer) vanuit Angola door de Kavango rivier wordt aangevoerd. Tijdens de regenperiode daar begint de rivier z’n tocht naar het centrum van zuidelijk Afrika (dus niet naar de zee) en doet er ongeveer 6 maanden over om daar te komen. Er zijn hele stukken waar het verval maar één centimeter per kilometer is.
Ik had gedacht dat in de droge periode (op dit moment dus) de gehele delta droog zou staan maar dat is absoluut niet zo. Het is één groot moerasachtig gebied met héél veel water en riet waar de nijlpaarden, olifanten en buffels een soort kanaaltjes hebben aangelegd.
Wij hadden een dagtocht geregeld. Op advies van de Nederlandse eigenaar van deze Bed-en-Breakfast (Discovery geheten) hadden we het bij de Okavango Delta Lodge geboekt. Het voordeel is dan dat je met een snelle (=speed) boot naar het mokoro station wordt gebracht ( en niet met een 2 uur durende autotocht). Vanuit dit station zijn we met de mokoro verder gegaan.
Het is een wonderschoon gebied met veel riet en gras en erg veel waterlelies in meerdere kleuren. Een wonderlijk iets….zo’n kletsnat gebied in een verder kurkdroog Botswana.
Veel dieren hebben we niet gezien, wel een drietal hippo’s die ons nieuwsgierig bekeken toen we in onze uitgeholde boomstam voortgeduwd door een ‘poler’ voorbij kwamen. Om bomen te sparen zijn de mokoro’s tegenwoordig van ander materiaal gemaakt. Op het eind hoorden en zagen we nog een olifant door het water ploeteren. Voor ons in de boot een relaxt gebeuren, voor de poler niet echt! Het was ongeveer 40 graden namelijk. De poler wees ons iedere keer op de planten en (kleine) dieren om ons heen, zebra’s, antilopen, zeearenden, ooievaars, reigers, ibissen, insecten, spinnenwebben, kleine witte kikkertjes op een rietstengel, vissen en nog meer waarvan ik de namen ben vergeten.
Bij een wandeling op één van de eilandjes hebben we de schedel van een leeuw in handen gehad.
Zo’n mokoro is een eng ding, het is lang, smal en ligt niet diep in het water. Bij het instappen ging het al bijna mis, voor ons viel dat wel mee maar voor de poler kan dat een duik in het water betekenen. Ik had al zitten bedenken hoe vaak we in het water zouden belanden (voorzien van krokodillen en slangen) maar zoals met veel dingen is het effe wennen en ging het helemaal goed.
Ik kan jullie garanderen dat een koel pilsje dan érg lekker smaakt (ja, ja leden van de wijnclub!!)