Waar is mama?

Het is donker. We zitten buiten onder de rieten overkapping van ons hutje in Punda Maria, het noordelijkste puntje van het 500 km lange Krugerpark. Tussen ons in brandt een kaars. We zijn nog beduusd van en bevangen door de gebeurtenis van die middag.
Het is stil. In gedachten zijn we bij hem. Waar is hij nu? Waar hebben ze hem achter gelaten?
We kijken elkaar aan en begrijpen dat we helaas niets meer kunnen doen.
Op een zandweg rijden we om dieren te spotten. Twee buffels staren ons aan. Poseren en klik die staan op de gevoelige plaat. Even later staat er op afstand een olifant rustig te drinken en te badderen. Hoe vredig is dit tafereeltje. De auto brengt ons verder over de hobbelige zanderige weg. Het is nog fris. De sokken, broek en fleece vest temperen de koude. Plotsklaps komt er een kleine olifant op de weg naar ons toegerend. Oppassen! Jan schakelt de auto in z’n achteruit. En geeft gas. Het jonge beestje gaat steeds harder lopen. Ojee, waar is de moeder. We moeten maken dat we weg komen. Met een bloed vaart rijden we achterwaarts over de hobbelige weg. Met een fikse draai belanden we met de kont in de bosjes. Dan voorwaarts verder. Geen grote olifant te bekennen. De baby blijft ons volgen. Mama, mama klinkt het in mijn hoofd. We minderen gas en realiseren ons dat het jong z’n moeder kwijt is. Hooguit enkele weken oud. Nog geen meter hoog. Wat nu? We stoppen. De baby blijft bij ons staan. Steekt z’n slurfje uit naar Jan. De ramen staan open. Hij laat zich aaien en toespreken. Ons hart breekt. Hij slaat z’n slurfje om de spiegel en wil er aan zuigen. Hij zoekt de tepel. Ach hij heeft honger. Melk kunnen we hem niet geven. Maar wat nu? Als we hem achter laten wordt hij een prooi voor de roofdieren die hier rond struinen. We blijven waakzaam. Terwijl Jan rijdt met een snelheid van 10 km. per uur let ik op ongenode gasten, leeuwen, luipaarden of…de moeder. We sukkelen 2 kilometer met de baby olifant naast ons voort. In gedachten geef ik hem al een naam: Dombo. Op nog geen 10 cm afstand loopt hij mee. Alsof de auto de moeder is. Aan beide kanten van het zandweggetje kijken de buffels ons aan. Vreemd gezicht zo’n auto met een baby olifant. Ook de nyala’s en de impala’s staren ons aan tijdens het grazen.
Het diertje heeft het zwaar. Het wordt steeds warmer. De kleine pootjes kunnen hem nog niet zover dragen. We kunnen hem met geen enkele mogelijkheid in de achterbak vervoeren. Af en toe stoppen we om hem uit te laten rusten. Laten we contact maken met ons basiskamp! Jan pakt z’n mobiel en draait een nummer. Helaas: we hebben geen bereik. Dus verder. Hopen dat we een tegenligger hier in de rimboe tegen komen. Het olifantje loopt netjes naast onze auto mee. Het gaat stapvoets. Af en toe stoppen. Hij gromt, blaast en klappert met z’n oortjes. Jan spreekt hem vaderlijk toe: nog even volhouden. Het is nog 2 kilometer naar de verharde weg. Daar hebben we meer kans op tegemoetkomend verkeer. Ons plan is om iemand een ranger te laten waarschuwen. Het wordt heter. We zien dat de krachten van het beestje afnemen. We houden er rekening mee dat Dombo ieder moment kan bezwijken. Jan stopt regelmatig en praat de olifanten baby moed in. Volhouden, je hebt nu al 4 km. gelopen. Je bent bijna bij de harde weg. Plotseling komt om de bocht een witte auto tevoorschijn. Ik hang uit de auto en zwaai. Stoppen!. Can You call the ranger? Angstig kijkt het echtpaar om zich heen. Where is the mother? We leggen het uit en ook zij zwichten voor het leventje. De baby ziet ons nu kennelijk als vader en moeder. En loopt tussen beide auto’s in. Het slurfje hangt dan bij de ene dan bij de andere auto. Even rusten. Moment van overleg. Het echtpaar probeert ook tevergeefs telefonisch contact te krijgen met de gate. De baby blijft onder onze hoede en zij rijden naar de ranger om hulp te mobiliseren. Onze auto staat strategisch voor de asfaltweg met onze olifant naast ons. We maken ons zorgen. Het is zo heet. Hij heeft dorst. Haalt hij het wel? De eerste de beste auto stopt. Na een snelle uitwisseling probeert de bestuurster iemand te bereiken van het natuurpark. Het olifantje staat tussen onze auto’s in. Het is belangrijk dat hij afkoelt. Van twee kanten wordt de baby besproeid met drinkwater. Wat een genot. Z’n oortjes flapperen. Als een geschenk uit de hemel verschijnt er een wagen met 2 vrouwelijke Parkwachten. Al snel beoordelen ze de situatie. We krijgen de orders om terug te rijden, 4 km. met het olifantje. Daar de moeder op te zoeken. Luister eens, de baby kwam hard naar ons toe rennen. Bleef ons volgen. Waarschijnlijk is er geen moeder meer. Misschien aangevallen door een leeuw, gekild door een stroper? Of heeft ze haar jong verstoten? Bovendien, als er wel een moeder is dan willen we daar niet mee geconfronteerd worden. Oké, probeer hem achter onze auto aan te laten lopen. Dan nemen wij de adoptie over. Ja, maar hoe doe je dat? Na wat gemanoeuvreer lukt het. Jan zet de auto op een afstand neer. De geüniformeerde dames stappen uit. Pakken de baby vast en voeden hem met een fles water. Nu moeten wij weg. Afscheid nemen met tranen in de ogen. Maar dat is zwaar! Een olifantje die naar je toe komt rennen en zich volledig overgeeft aan jou. Je vertrouwt. Zorgen voor zo’n klein wezentje. Dat geeft een band. Hoe mooi de natuur ook is, ze kan ook wreed zijn. Het zou kunnen dat de moeder vanwege het ivoor het slachtoffer van stropers is geworden.
En…waar is hij nu?