Een maand Afrika

7 december. We zijn inmiddels gewend geraakt aan de temperatuur en het tempo van Afrika. De herhaaldelijke stroomuitval en het ontbreken van internet. Op 29 november las ik de laatste reacties op waar ben je nu. Met als voornemen vragen te beantwoorden, te reageren op de talloze opmerkingen. Het is gewoon leuk om te lezen dat jullie mee reizen. Even die navelstreng met thuis.
Helaas is de internetverbinding vaak slecht of niet aanwezig. In een volgend artikeltje lees je iets meer over jullie vragen en opmerkingen.
Tja, hier lopen de bushbokjes, blauwaapjes, mangoose en kipjes om onze rondavel. Vergelijkbaar met de eekhoorntjes, koolmeesjes en huismussen thuis. Als je van de natuur kan genieten maakt het niet uit wat voor grassprietje of beestje in je vizier komt.
In Botswana hebben we een enkele keer genoten van het typische eten. Vooral de koude soep. Een recept voor het kerstdiner: pureer bieten, vermeng het met vloeistof tot soepdikte, meng het met uitgeperste sinaasappel, dien het koud op. Of deze: kook spinazie, pureer deze, leng het aan met water tot soepdikte, garneer het met feta, dien het koud op.
Ja, we hebben in noord Namibië en Botswana in onze ogen armoede en eenvoud gezien. Alleen, dat is mijn interpretatie. Gerelateerd aan onze waarden. Als je een rieten hutje hebt zonder elektra en stromend water dan heb je ook niets aan een wasmachine, koelkast, stofzuiger…….. Het water wordt vaak uit de rivier gehaald. Er wordt gewassen in de rivier. Soms staat er een ouderwetse put. Sanitaire voorzieningen zijn te vinden in het bos. Er wordt gekookt op gesprokkeld hout. Ik ben nog geen 5 fietsen tegen gekomen. De afstanden tussen dorpjes zijn enorm en de binnenwegen zijn slecht.
Maar dan zie ik toch een mobieltje, en nog een, en nog een. Ik ben op zoek naar iemand die stoffen verft met natuurlijke materialen. Ze komt aanhollen. Verontschuldigt zich dat ze op zondag niets kan laten zien. Een moment. Ze holt terug naar haar rieten hut. Ik bereid me er op voor dat ze trots toch met een stapeltje stof aan komt lopen. Maar nee. Vol trots laat ze op haar mobieltje foto’s zien van haar werk. Daar sta ik dan met een oude Nokia in mijn tas.
Overal langs de weg zie ik kapot gereden auto banden, her en der autoschroot, vuilnis, plastic… Zo te zien ligt het er al jaren. Verontreiniging van de natuur als je toch voldoende ervan hebt?
Ik zie kinderen spelen met stokken en blikjes, in bomen klimmen, in het water spartelen. Maar geen bal. Toch zal deze er ongetwijfeld zijn. De nationale voetbalploeg in Botswana draagt de naam de zebra’s. Dit is het icoon van het land. Waar op Jan trots tegen de gids zei: “de onze zijn de leeuwen.”
Wie reist ontmoet ook mensen met verhalen. Zoals deze week het oudere echtpaar uit Zimbabwe. Even naar familie in Zuid-Afrika. Op terugreis naar hun farm. De enige van de 4 die is overgebleven. De overige heeft Mugabe onteigend. De laatste mogen ze nog houden omdat zij Nederlandse was. Hun kinderen zijn inmiddels het land uit. Een levensecht journaal.
Een maand Namibië en Botswana, van Windhoek-Etosha-(langs de grens van Angola,Zambia)Rundo-Katima-Kasane(langs de grens van Zimbabwe door Botswanan)-Nata-Maun-Ganzi (door de Kalahari woestijn) terug naar Windhoek. Een afstand van 4000 km. Een reis waar je voortdurend in een caleidoscoop kijkt.